12 stycznia w bazie Marynarki Wojennej Indii w Port Blair na wyspie Andaman Południowy nad Morzem Andamańskim odbyła się uroczystość opuszczenia bandery na trzech ostatnich, średnich okrętach desantowych typu Kumbhir (Północny-D) ze składu 5. dywizjonu okrętów desantowych.

Cheetah (L 18), Guldar (L 21) oraz Kumbhir (L 22) to zbudowane w gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej pod oznaczeniem typ 733IM (India, Modified), średnie okręty desantowe będące ostatnim ogniwem w długiej rodzinie okrętów klasyfikowanych jako typ Północny. Bandery na ich pokładach podniesiono (odpowiednio): 30 listopada 1984 roku, w grudniu 1985 roku oraz listopadzie 1986 roku, jak zatem widać najstarszy z nich (L 18) przesłużył ponad 39 lat. Sumarycznie w trakcie swojej działalności okręty te przebyły ponad 1,7 mln Mm spędzając na morzu łącznie 12300 dni i biorąc udział w 1300 ćwiczeniach desantowych (wymagających podejścia do plaży). Jak to często bywa w przypadku okrętów tej klasy, hinduskie Północne brały aktywny udział w operacjach o charakterze humanitarnym niosąc pomoc m.in. poszkodowanym w wyniku uderzenia cyklonu w 1997 w Sri Lankę oraz tsunami w 2004 roku.

Sumarycznie w latach 1974-1986 Siły Morskie Indii pozyskały osiem okrętów typu Kumbhir, które były stopniowo wycofywane ze służby począwszy od 1997 roku (Shardul L16). Obecnie siły desantowe Indii składają się z: pojedynczego okrętu desantowego doku (LPD) Jalashwa (L 41 eks-USS Trenton LPD 14 typu Austin, w służbie Indii od stycznia 2007 roku, 16914 ton), jednego okrętu (LST) Gharial (L 23 typu Magar, w służbie od 1997 roku, 5665 ton wyporności pełnej), trzech jednostek typu Shardul (5650 ton wyporności pełnej, w służbie od 2007 roku) oraz ośmiu jednostek typu LCU Mk IV (1001 ton wyporności pełnej, w służbie od 2017 roku).

Średnie okręty desantowe typu Kumbhir legitymowały się wypornością pełną 1324 ton przy wymiarach 81,32 (75,95 na LW) x 9,3 x 2,58 (na dziobie 1,3) m. Napęd stanowiły, co ciekawe, silniki wysokoprężne rosyjskiej proweniencji typu D-40 produkcji JSC Kołomienskij zawod o łącznej mocy 3236 kW, pracujące na dwa wały napędowe. Zapewniało to uzyskiwanie prędkości maksymalnej 16 węzłów i ekonomiczna 12 węzłów (przy której okręt mógł przebyć 3000 Mm). W 2002 roku Kirloskar Oil Engines Limited (KOEL) we współpracy z inżynierami ze SMW, dokonała wymiany silników głównych instalując znacznie nowocześniejsze konstrukcje SEMT-Pielstick 6PA6 L280 o mocy łącznej zwiększonej do 3530 kW (produkowane na francuskiej licencji). Cechą charakterystyczna tak zmodyfikowanych okrętów było zaślepienie wylotów spalin w kominie (który stał się platformą dla instalacji anteny systemu łączności satelitarnej) i przekierowanie ich do wylotów burtowych. Wewnątrz ładowni można było przewieźć jednocześnie do pięciu czołgów podstawowych lub inne ładunki bądź pojazdy o masie nie przekraczającej 350 ton. Uzbrojenie stanowiły dwie zdwojone, automatyczne armaty AK-230 kal. 30 mm, naprowadzane na cel przez radary MR-104 Ryś (zdemontowane w ostatnich latach służby). Do ataku na cele lądowe w trakcie prowadzenia operacji desantowej służyły dwie 18-prowadnicowe wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych typu WM-18A kal. 140 mm. Okręty budowane w ramach  zmodyfikowanego projektu 733IM rozpoznać można po zainstalowanej przed nadbudówką platformie dla śmigłowca lekkiego typu HAL Chetak (licencyjna odmiana śmigłowca Aérospatiale Alouette III – SA 316B). Wyposażenie radiolokacyjne stanowił z kolei radar polskiej produkcji typu SRN 7453.