16 lutego internetowe wydanie czasopisma „Krasnaja Zwiezda” zamieściło wywiad z płk. Siergiejem Suczkowem – naczelnikiem 820. Głównego Centrum Ostrzegania o Ataku Rakietowym Sił Powietrzno-Kosmicznych Federacji Rosyjskiej. Suczkow mówił o planach modernizacji technicznej podległych mu sił w perspektywie 2030 r.

820. Główne Centrum Ostrzegania o Ataku Rakietowym (Gławnyj Centr Prieduprieżdienija o Rakietnom Napadienii, GC PRN) Sił Powietrzno-Kosmicznych Federacji (WKS) Rosyjskiej mieści się koło wsi Timonowo w obwodzie moskiewskim. Ośrodek wykorzystuje dane z sieci pozahoryzontalnych stacji radiolokacyjnych (obecnie 10 stacji), a także z satelitów wczesnego ostrzegania na orbitach silnie eliptycznych. Te drugie stanowią pierwszą linię wykrywania zagrożeń. 25 listopada ub.r. z Plesiecka wyniesiono na orbitę piątego satelitę typu 14F142 Tundra, należącego do najnowszej generacji tego typu urządzeń. Po wykryciu odpalonego pocisku balistycznego jego śledzenie przejmuje naziemna stacja pozahoryzontalna, która monitoruje dany sektor przestrzeni kosmicznej/powietrznej.

W wywiadzie dla „Krasnej Zwiezdy” płk Suczkow skrótowo przedstawił aktualny „stan posiadania”, jeśli chodzi o stacje pozahoryzontalne, jak również plany rozbudowy ich sieci do 2030 r. Zaczynając od tych najbliższych, to w tym roku do eksploatacji wejdą dwa kolejne posterunki radiolokacyjne. Jeden z nich koło Oleniegorska w obwodzie murmańskim, wyposażony w stację typu 113Ż6 Woronież-DM-WP, dwuzakresową decymetrowo-metrową. Jej część metrowa, czyli 77Ja6-WP Woronież-WP, to wersja rozwojowa stacji 77Ja6 Woronież-M o powiększonej w stosunku do niej antenie. Posterunek w Oleniegorsku monitoruje przestrzeń nad Arktyką i zastąpi w tym sektorze dwie pozahoryzontalne stacje radiolokacyjne dwóch różnych typów – 5N86 Dniepr (eksploatowana od 1978 r., nadal w linii) i 5U83 Daugawa (w użyciu w latach 1978–1993), która funkcjonowała także w układzie bistatycznym z 5N86 pełniącym rolę układu nadawczego. Drugi nowy posterunek radiolokacyjny powstał koło Workuty, gdzie zbudowano stację typu 111Ż6 Woronież-SM-M, czyli także dwuzakresową, w tym przypadku centymetrową i metrową. Stacja koło Workuty pozwoli wyłączyć stację 5N79/90N6 Darjał (w linii od 1984 r.) koło Peczory. Obie powyższe stacje należą do nielicznych już urządzeń tej kategorii, które zbudowano lub rozpoczęto budować w czasach ZSRR. Ich listę uzupełnia stacja 70M6 Wołga w rejonie kleckim na Białorusi, której eksploatacja zaczęła się w 2003 r. po bardzo długiej budowie. Pozostałe siedem posterunków radiolokacyjnych wykorzystuje nowoczesne stacje serii 77Ja6 Woronież, skonstruowane przez Radiotiechniczeskij institut (RTI) im. akadiemika A. Ł. Minca. Są to półprzewodnikowe stacje z aktywnymi antenami z fazowanym szykiem (AFAR) o modułowej konstrukcji i tzw. wysokim stopniu integracji (wysokoj zawodskoj gotownosti – WZG), których moduły można wymieniać na nowe bez konieczności rozbioru całej anteny. Są to Woronieże w wersjach metrowych lub decymetrowych, w zależności od egzemplarza.

Wywiad z płk. Suczkowem zbiegał się z 51. rocznicą rozpoczęcia nieprzerwanego dyżurowania bojowego sił ostrzegających przed atakiem balistycznym. Z tej okazji MO FR opublikowało okolicznościowy filmik. To kadr z niego, na którym widać pozycje stacji w dyspozycji GC PRN. Zaznaczono także stację kierowania ogniem 20Ju6 Dunaj-3U (w podmoskiewskim osiedlu Czechow-7) systemu obrony przeciwbalistycznej A-35M, obecnie już nieużytkowanego. Natomiast na mapie nie ma pozycji stacji Don-2N systemu A-135, który zastąpił A-35. Fot. MO FR

Kolejną nowością będą stacje nowego typu, w które będą wyposażone do 2030 r. dwa kolejne posterunki radiolokacyjne. Chodzi o stacje kryjące się po kryptonimem Jachroma (spotyka się też oznaczenie 116Ż6 Woronież-MM-SM-M-DM). Według dostępnych informacji Jachromę zaprojektowano w MAK Wympieł na bazie stacji Woronież. Jachroma ma być stacją wieloantenową (pole obserwacji w azymucie wynosi 270°) i pracować jednocześnie w zakresie metrowym, decymetrowym, centymetrowym i milimetrowym. Ma być wysoce zautomatyzowana i przez to nie wymagać stałej obecności obsługi na miejscu. Budowa prototypowego urządzania rozpoczęła się w ub.r. na Krymie koło Sewastopola, w miejscu, w którym kiedyś była stacja 5N86 Dniepr (działająca w latach 1979–2009). Druga powstanie „nad Morzem Czukockim”. Suczkow powiedział, że ukończono już jej projektowanie.

Poza tym Suczkow powiedział, że rozwiązania powstałe w ostatnich latach, m.in. do wspomnianych najnowszych wersji rozwojowych będą też wprowadzone do wcześniej wyprodukowanych Woronieży. Do 2030 r. zabiegi modernizacyjne przejdą stacje koło Jenisejska (Kraj Krasnojarski, Woronież-DM), koło Usola Syberyjskiego (obwód irkucki, Woronież-M) i koło Lechtusi (obwód leningradzki, prototypowy Woronież-M). W ramach prac na stacjach jest wprowadzane nowe oprogramowanie sterujące zoptymalizowane pod względem wykrywania i śledzenia beznapędowych hipersonicznych części bojowych.

Suczkow przedstawił też trochę statystyk za ubiegły rok, w którym podległe mu siły wykryły i monitorowały odpalenia 70 rakietowych pocisków balistycznych (w tym hipersonicznych i obrony przeciwbalistycznej) oraz 90 kosmicznych rakiet nośnych. Suczkow powiedział też między wierszami, że stacje pozahoryzontalne zajmują się śledzeniem obiektów w kosmosie (satelitów), a także tzw. kosmicznych śmieci.