Chyba głównym wydarzeniem pierwszego dnia tegorocznego salonu MILEX, czyli 23 czerwca, była oficjalna publiczna premiera bezzałogowego systemu powietrznego Hunter – białoruskiego bezzałogowego śmigłowca rozpoznawczo-uderzeniowego, skonstruowanego w firmie KB Biespiłotnyje wiertoloty.
Prezentacji bezzałogowca Hunter nadano oficjalną oprawę, bo w „odsłonięciu” egzemplarza bezzałogowego śmigłowca uczestniczył przewodniczący Państwowego Wojskowo-Przemysłowego Komitetu Republiki Białorusi Dmitrij Pantus, generalny konstruktor KB Biespiłotnyje wiertoloty Władimir Czudakow i przewodniczący Prezydium Narodowej Akademii Nauk Białorusi Władimir Gusakow. Warto w tym miejscu wyjaśnić, że KB Biespiłotnyje wiertoloty to prywatna białoruska firma poprzednio działająca pod nazwą Indela (KB Indieła). Zatem mamy do czynienia z firmą, która rozwojem BSP zajmuje się już od 26 lat. Obecnie dawna Indela używa dwóch nazw, czyli KB Biespiłotnyje wiertoloty i angielskiej Unmanned Helicopters (UAVHeli). Zarazem wyłącznie angielska nazwa Hunter to też nie przypadek. System powstał w dużej mierze na eksport. Jak ujawnił Czudakow, firma uzyskała już zgodę władz Białorusi na eksport Huntera, wstępne zainteresowanie miało już wyrazić kilka państw. Hunter ma za sobą już na pewno wykonane próby zawisu.
Projektowe dane taktyczno-techniczne bezzałogowca Hunter są następujące: maksymalna masa startowa 750 kg, udźwig 200 kg, długotrwałość lotu do dziewięciu godzin, maksymalna prędkość lotu 180 km/h. Huntera wyposażono w dwie głowice optoelektroniczne. Pierwsza, główna, zabudowana w dziobie kadłuba, zapewnia rozpoznawanie obiektów wielkości samochodu z 9200 m, sylwetki ludzkiej z 6200 m, a cele do ostrzelania można wskazywać z 5000 m (wspomina się o pokładowym karabinie maszynowym, ale zapewne chodzi o uzbrojenie rakietowe, gdyż 5 km znacznie przekracza zasięg skuteczny km). W prawej przedniej części kadłuba zamontowano dodatkową stację optoelektroniczną, która obiekt wielkości samochodu może rozpoznać z 7000 m, sylwetki ludzkiej 4500 m, a wskazywanie celów może wykonać z 3000 m. Dodatkowa stacja ma formę walca zamocowanego wzdłuż osi poprzecznej kadłuba, więc biorąc pod uwagę zakres obrotu walca, ma za zadanie zapewniać obserwację przestrzeni pod, a może nawet za śmigłowcem, pokrywając martwe strefy obserwacji dziobowej głowicy optoelektronicznej (poza tym jest to dodatkowy kanał obserwacji/celowania). Wedle oficjalnych informacji dodatkowa stacja optoelektroniczna ma służyć do celowania przy strzelaniu z niekierowanych i kierowanych pocisków rakietowych.
Uzbrojenie ma składać się z 7,62 mm km PKT, lawetowo zamontowanego w zdalnie sterowanym stanowisku strzeleckim pod dziobem kadłuba – zapas amunicji wynosi 550 nabojów, zasięg ognia do 1500 m. Pozostałe uzbrojenie jest przenoszone na dwóch bocznych wysięgnikach. Na każdym można podwiesić czterolufową wyrzutnię 57 mm pocisków rakietowych (zapewne S-5) o zasięgu strzelania 1800 m. Kąt pochylenia wyrzutni jest regulowany. Jako opcję uzbrojenia wymieniono też 16 bomb przeciwpancernych w miejsce rakiet. Zapewne chodzi o bomby-podpociski z rosyjskich bomb i zasobników kasetowych. Hunter ma również dwie boczne wyrzutnie flar i dipoli (każda wyrzutnia 10-lufowa). Hunter może wykonywać misje samodzielnie lub w parze bezzałogowców. Huntera określono jako bezzałogowiec 5. generacji, czyli w pełni zrobotyzowanego, w konstrukcji którego wykorzystano 52 mikrokontrolery i sieć neuronową.
Proponowany zestaw BSP Hunter składałby się z dwóch bezzałogowych śmigłowców, każdy transportowany na przyczepie ciągnionej przez dwuosiowy samochód ciężarowy z zabudowaną kabiną. Przy czym jedna kabina pełni rolę stacji kierowania i kontroli, a druga naziemnej stacji zabezpieczenia lotów. Stacja kierowania i kontroli jednocześnie może kierować oboma śmigłowcami. Stacja zabezpieczenia lotów jest podzielona na trzy przedziały, w pierwszym jest warsztat, w drugim agregat prądotwórczy, a w trzecim zbiornik benzyny o pojemności 800 l.
Władimir Czudakow opisuje BSP Hunter następująco: „Jednym z głównych zadań tego rozpoznawczo-uderzeniowego BSP jest działanie w warunkach miejskich, w których konieczne do zniszczenia nieprzyjacielskie pozycje ogniowe są w trudno dostępnych miejscach, a użycie do ich zwalczania śmigłowców załogowych jest zbyt niebezpieczne.” I dodaje: „Gdy tworzyliśmy założenia konstrukcyjne naszego systemu, wykorzystaliśmy informacje [wymagania] od naszych kolegów z Rosji, także ze służb specjalnych działających w różnych zapalnych punktach świata. Nasz śmigłowiec został skonstruowany jako maszyna stricte wojskowa, więc jako taki nie ma żadnego cywilnego zastosowania. Rozwój był nakierowany na użycie w operacjach specjalnych. […] W tej klasie masy startowej nie ma na rynku drugiego takiego rozpoznawczo-uderzeniowego bezzałogowego śmigłowca. Nasza najbliższa konkurencja stworzyła swoje [bezzałogowe] platformy i je testuje. Ale oni wzięli załogowe śmigłowce i przerobili na bezzałogowe. My uczyniliśmy inaczej, skonstruowaliśmy system uzbrojenia i na jego bazie stworzyliśmy bezzałogowy śmigłowiec.
Podobne z tej kategorii:
Pełna wersja artykułu
Pomyśleć że już lata temu mieliśmy własny polski prototyp bsl typu helikopter o nazwie ILX-27 i wystarczyło ten projekt rozwijać i dofinansować a dzisiaj mielibyśmy w pełni operacyjny bsl tego typu bardzo potrzebny np. MW lecz komuś zależało by osłabić polski potencjał...