9 grudnia w Stoczni Nadbałtyckiej „Jantar” w Kaliningradzie odbyła się uroczystość przyjęcia do służby w Marynarce Wojennej Republiki Indii fregaty INS Tushil. Co ciekawe, okręt ten miał pierwotnie trafić pod rosyjską banderę.

INS Tushil to siódma fregata projektu 11356 przeznaczona dla Indii. Pierwsze trzy (Talwar, Trishul, Tabar) zbudowała stocznia „Bałtyjskij zawod” w Sankt Petersburgu i dostarczyła w latach 2003-2004. Trzy kolejne (Teg, Tarkash, Trikand) powstały w Stoczni Nadbałtyckiej „Jantar” w Kaliningradzie, zaś bandery podniosły pomiędzy 2012 a 2013 rokiem.

Obecnie „Jantar” buduje następną parę, już zmodernizowanych fregat projektu 11356M (właśnie Tushil i wyposażaną Tamal), które są nieukończonymi jednostkami projektu 11356R, pierwotnie przeznaczonymi dla rosyjskiego Wojenno-Morskogo Fłota (eks-Admirał Butakow i eks-Admirał Butomin). Embargo na turbiny gazowe napędzające te okręty, produkowane przez firmę „Zorja-Maszprojekt” w Mikołajowie na Ukrainie, uniemożliwiło ich budowę dla Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. W stoczni „Jantar” jest jeszcze trzeci okręt serii – Admirał Korniłow, ale w niskim stopniu ukończenia.

Tushil i Tamala to jednostki, których produkcję rozpoczęto w 2013 roku z przeznaczeniem dla rosyjskiej Floty Czarnomorskiej, ale na przeszkodzie ich ukończenia stanęły sankcje nałożone przez Ukrainę po aneksji Krymu w 2014 roku. W ich wyniku doszło do przerwania łańcucha kooperacyjnego z południowym sąsiadem, co odcięło stocznie rosyjskie od dostaw turbin gazowych, przekładni redukcyjnych, systemów sterowania i innych podzespołów oraz napraw i remontów tych maszyn, jak też innych produktów przemysłu obronnego. Na pewien czas sparaliżowało to całkowicie produkcję okrętów w Rosji, w tym tak oczekiwanych, jak kolejne jednostki projektu 11356R.

W związku z tą sytuacją Federacja Rosyjska zaproponowała Indiom, eksploatującym już sześć podobnych fregat projektu 11356 typu Talwar powstałych w Kaliningradzie i Sankt Petersburgu, odkupienie dwóch najbardziej zaawansowanych w budowie okrętów - niedoszłych Admirałów Butakowa i Istomina.

Kontrakt w w sprawie zakupu fregat został podpisany w październiku 2016 roku pomiędzy rosyjską firmą państwową Rosoboroneksport a Marynarką Wojenną i rządem Indii. Zanim do tego doszło, Indie musiały porozumieć się z Ukrainą, aby ta wyraziła zgodę na eksport turbin koniecznych do ukończenia fregat. Ponadto, Indie zawarły kontrakt z Rosją na licencyjną budowę dwóch następnych fregat projektu 11356M w stoczni Goa Shipyard Limited, przy współpracy technicznej z „Jantarem”.

Komplet zespołów napędowych M7N1 do dwóch nieukończonych fregat zamówiono w sierpniu 2017 roku i kosztował on ok. 76 mln USD.  „Zorja-Maszprojekt”  dostarczyła je do stoczni w Kaliningradzie pod koniec 2020 lub na początku 2021 roku. Każdy M7N1 składa się z dwóch turbin gazowych mocy szczytowej DT59 i dwóch marszowych DS71 oraz dwóch przekładni redukcyjnych R063 i jednej R1063. Osiąga on łączną moc 44 000 KM.

Osobno, za ok. 100 mln USD, zakupiono silniki i przekładnie do fregat produkcji indyjskiej, które mają podnieść bandery do 2027 roku. Są to zmodyfikowane zespoły M7N2E. Nowa odmiana cechuje się zastosowaniem m.in. nowocześniejszego, cyfrowego systemu sterowania.