9 grudnia w stoczni Servicios Industriales de la Marina S.A. (SIMA) w Callao odbyła się uroczystość chrztu i wodowania wielozadaniowego okrętu desantowego Paita (AMP 157) typu Makassar. Jest to już druga jednostka tego typu która została zbudowana dla Marynarki Wojennej Republiki Peru (Marina de Guerra del Perú).

Prototypowy Pisco (AMP 156) został przekazany odbiorcy 6 czerwca 2018 roku. Jednostki typu Makassar to właściwie seria 10  okrętów, nieznacznie różniącymi się od siebie, które zbudowano na zamówienie czterech azjatyckich krajów. Pierwotny projekt opracowany został przez południowokoreański koncern Daesun Shpipbuilding & Engineering Co. na bazie zbudowanego dla Indonezji okrętu desantowego KRI Tanjung Dalpele (990). Jednostka ta weszła do służby w 2003 roku jednak już 1 sierpnia 2007 przebudowana została na wyspecjalizowany okręt szpitalny. Zmieniono przy tym jej nazwę na KRI dr. Soeharso.

Pierwszym odbiorcą i użytkownikiem największej liczby jednostek typu Makassar są siły morskie Indonezji TNI-AL (Tentara Nasional Indonesia Angkatan Laut). W latach 2007 – 2019 pozyskały one pięć okrętów, z których dwa pierwsze zbudowano w stoczni DaeSun w Pusan w Republice Korei, a kolejne na bazie licencji w krajowej stoczni PT PAL w Surabaja. Kolejne dwie jednostki zamówiły Filipiny (Tarlac LD 601 i Davao del Sur LD 602) przekazane siłom morskim tego państwa odpowiednio w 2016 i 2017 roku, obie zbudowane w stoczni PT PAL. Ten sam zakład zbudował także jedną jednostkę na zamówienie Marynarki Wojennej Mjanmy (Moattama 1501, przekazana 24 grudnia 2019 roku).

Okręty dla Peru zamówione zostały w ramach programu Buque Multipropósito w 2012 roku. Stępkę prototypowego Pisco położono 12 lipca 2013 roku, a wodowanie miało miejsce 25 kwietnia 2017 roku. Wsparcie techniczne peruwiańskim stoczniowcom zapewnili specjaliści z południowokoreańskiego koncernu Daewoo Shipbuilding & Engineering (DSME). Stosowne dokumenty dotyczące współpracy podpisano 10 kwietnia 2012 roku, a koszt budowy pierwszej jednostki zamknął się w kwocie jedynie 60 mln USD. Okręty tego typu legitymują się wypornością pełną 11 394 ton przy wymiarach 122×22×4,9 m. Wewnątrz kadłuba znajdują się dwa pokłady ładunkowe przeznaczone dla lekkiej techniki wojskowej. Górny o powierzchni 410 m² i maksymalnym obciążeniu 400 ton oraz dolny o powierzchni 670 m² i dopuszczalnym obciążeniu 1000 ton. Napęd skonfigurowany został w układzie CODAD i składa się z dwóch silników wysokoprężnych MAN B&W 8L28/32A o mocy po 2275 kW. Umożliwia to uzyskanie przez okręt prędkości maksymalnej 16,5 węzła i ekonomicznej 12 węzłów, przy której może przebyć do 10 000 Mm. Autonomiczność z pełnym desantem wynosi 30 dni.

Na pokładzie ładunkowym może transportować łącznie do 42 pojazdów, w tym do 24 transporterów kołowych typu LAV-25 Piranha III oraz 18 samochodów ciężarowych MAN TGS-Mil 29.440. Możliwe jest także zabranie do 18 czołgów podstawowych typu T-55.

Zlokalizowane na rufie lądowisko o powierzchni 1023 m² umożliwia jednoczesne prowadzenie operacji powietrznych przez dwa śmigłowce średnie (np. eksploatowane przez siły powietrzne maszyny typu ASH-3D lub UH-3H Sea King). W hangarze transportowany może być kolejny śmigłowiec tego typu.

Desant liczyć może maksymalnie 400 żołnierzy, którzy wraz z techniką wojskową na brzeg mogą zostać dostarczeni z wykorzystaniem dwóch 23 m barek desantowych typu LCU, przewożonych w niecce doku w rufowej części kadłuba. Stała załoga liczy z kolei 157 osób.

Uzbrojenie obronne obu peruwiańskich okrętów składa się pojedynczej 40 mm L/70 produkcji Boforsa oraz sześciu zdalnie sterowanych stanowisk strzeleckich, z których cztery to typ Guardian z wkm M2 kal. 12,7 mm, a dwa pozostałe to typ Sentinel z armatą napędową Mk44 Bushmaster II kal. 30 mm. Do kierowania ogniem wykorzystywana jest głowica optoelektroniczna OTEOS-N. Jednostki mają system zarządzania walką SCAMO (Sistema de Control de Armas por Medios Optrónicos).