Listopad 1916 r., Calais. Pozbawiony przez minę rufy brytyjski niszczyciel Zulu, większy „kawałek” przyszłego Zubiana, czeka na odholowanie do stoczni w Chatham.

Odniesienie uszkodzeń przez dwa okręty tego samego typu w jednej akcji bojowej lub w niewielkim odstępie czasowym zdarzało się całkiem często. W ostatnim kwartale 1916 r. spotkało to brytyjskie niszczyciele Nubian i Zulu, które utraciły odpowiednio dziób i rufę. Taki zbieg okoliczności, dotyczący stosunkowo „młodych” jednostek, skłonił Brytyjczyków do stworzenia z dwóch jednej. Miejscem przeprowadzenia prac stała się stocznia Royal Navy w Chatham, a odpowiadający za stan ilościowy i jakościowy floty trzeci lord morski Admiralicji zgodził się na to, by „składak” otrzymał nazwę Zubian.

W listopadzie 1914 r., 3 miesiące po tym, jak wojska Cesarstwa Niemiec dokonały inwazji na Belgię, zdecydowana większość terytorium tego kraju znalazła się w rękach najeźdźców. Zdobyte bez oporu flandryjskie porty (Ostenda, Brugia i Zeebrugge) szybko stały się wysuniętymi bazami sił Kaiserliche Marine. Wiosną 1915 r. dotarły do nich U-Booty małego zasięgu typów UB i UC, które w następnych latach mocno dawały się we znaki Brytyjczykom i Francuzom.
Natomiast Alianci nie musieli się obawiać bazującej we Flandrii flotylli torpedowców, bo przydzielone zostały do niej małe i słabo uzbrojone jednostki, mające wykonywać wyłącznie zadania obronne.
W marcu 1916 r. Niemcy odkryli, że bariera z sieci i zagród minowych, rozciągnięta przez Brytyjczyków między Dover i Flandrią, wcale nie jest przeszkodą nie do pokonania przez U-Booty. Coraz większe ich sukcesy sprawiły, że postanowiono ułatwiać im zadanie i w nocy z 23 na 24 października do Zeebrugge wyruszył wydzielony z Hochseeflotte silny zespół niszczycieli pod komendą kmdr. Andreasa Michelsena, mający zatopić jak najwięcej jednostek patrolowych, które strzegły bariery. Tworzyły go 3. i 9. Flotylla Niszczycieli, podzielone odpowiednio na 5. i 6. oraz 17. i 18. dywizjon (w niemieckiej terminologii półflotyllę). Były to łącznie 2 tuziny jednostek typu Großes Torpedoboot 1913, z których każda miała na pokładzie po 3 armaty kal. 105 lub 88 mm i 6 wyrzutni torpedowych kal. 500 mm.
Wywiad Royal Navy uzyskał informacje o rejsie na tyle wcześnie, że możliwe stało się wysłanie w morze z zadaniem ich przechwycenia eskadry sił lekkich strzegącej okolic ujścia Tamizy (Harwich Force). Do starcia jednak nie doszło, bo Niemcy popłynęli trasą dużo bliższą wybrzeży Holandii, niż zakładano w Londynie. Dowodzący siłami w Dover, wadm. Reginald H. S. Bacon, został niezwłocznie ostrzeżony, jednak nie miał pełnego obrazu sytuacji, ponieważ podana mu liczebność zespołu przeciwnika była błędna (ustalono ją na jedną flotyllę).
Na dodatek napływające w kolejnych dniach meldunki zwiadowcze mówiły o koncentracji uzbrojonych barek w kanale Ostenda-Brugia i większej liczbie pociągów na stacjach w obu miastach.
Mając od początku istnienia Dover Command jedno podstawowe zadanie w postaci zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi przez cieśninę (co dotąd oznaczało utrzymywanie „szczelności” bariery), Bacon po raz pierwszy stanął przed nowym zagrożeniem i zdecydował, że musi przede wszystkim zabezpieczyć redę Downs, gdzie zbierały się statki wiozące żywność do Londynu. 26 października miał do dyspozycji okręty świeżo przysłane z Harwich (krążownik lekki i 4 niszczyciele) oraz „własne”, w postaci krążownika lekkiego, przewodnika flotylli Swift i 25 niszczycieli 6. Flotylli. Najnowszymi, największymi i najszybszymi wśród tych ostatnich były jednostki typu Tribal.