Najpopularniejszy włoski bombowiec Savoia-Marchetti S.M.79 Sparviero oblatany 28 września 1934 r. został zbudowany w liczbie 1217 szt. dla Regia Aeronautica. Ponadto 45 samolotów tego typu dostarczono Jugosławii, a osiem w odmianie z dwoma silnikami Junkers Jumo 211 zakupiła Rumunia, która zbudowała kolejnych 75 takich maszyn na licencji w zakładach IAR.

W okresie międzywojennym włoski przemysł lotniczy był dość rozbudowany i tworzył konstrukcje lotnicze na przyzwoitym, światowym poziomie. Mimo to, kiedy zaczęła się II wojna światowa, włoskie Królewskie Siły Powietrzne (Regia Aeronautica) były dość słabo wyposażone w sprzęt. Przeprowadzona w listopadzie 1939 r. wewnętrzna kontrola ujawniła, że włoskie lotnictwo wojskowe ma w służbie 2802 samoloty bojowe, ale tylko 536 bombowców i 191 myśliwców można traktować jako nowoczesne: 388 Savoia-Marchetti SM.79, 148 Fiat BR.20; 143 Fiat CR.42, 19 Fiat G.50, 29 Macchi MC.200. Ponadto okazało się, że tylko 396 nowoczesnych bombowców i 129 nowoczesnych myśliwców jest sprawnych.

W 1884 r., z inicjatywy sapera, por. Alessandro Pecori Giraldi, włoskie Ministerstwo Wojny (Ministero della Guerra) utworzyło służbę aeronautyczną, Servizio Aeronautico. W garnizonie pod Florencją powstała 6. Kompania w 3. Pułku Inżynieryjnym, wyposażona w dwa balony obserwacyjne, które nazwano Torricelli i Africo. Kompania stacjonowała pod Rzymem, a kpt. Alessandro Giraldi stał się pierwszym włoskim licencjonowanym pilotem balonowym w 1885 r. Pierwsze bojowe użycie włoskich balonów obserwacyjnych miało miejsce w czasie walk w Erytrei,
w latach 1887-1888.

Pierwsze samoloty Società de Agostini e Caproni były wzorowane na konstrukcjach Louisa Blériota. Na zdjęciu szkolny Caproni Ca.8, którego oblatano 13 czerwca 1911 r.

Pierwszy balon wolny zbudowany we Włoszech powstał w Rzymie, zbudowany przez mjr. Maurizio Mario Morisa, na jego własny koszt. Pierwszy lot na nim wykonał on z Prati di Castello pod Rzymem 11 czerwca 1894 r., mając na pokładzie przyjaciela, Dala Fabbro. Spotkała ich za to… kara dyscyplinarna, za wykonanie lotu bez wymaganej licencji pilotów balonowych.

W listopadzie 1894 r. kompania balonowa została przeformowana w brygadę z trzema kompaniami i warsztatem – Brigata Specialisti del Genio (specjalna brygada saperów). W 1904 r. dowództwo nad sekcją aeronautyki brygad specjalnych wojsk inżynieryjnych (Sezione Aeronautica della Brigata Specialisti) objął mjr Moris, który zaczął studiować możliwość wykorzystania do działań sterowców wojskowych. Wyznaczeni przez niego oficerowie Gaetano Crocco i Ottavio Ricaldoni zbudowali pierwszy włoski sterowiec Crocco-Ricaldoni No. 1, oblatany w październiku 1908 r. przez kpt. Crocco.

W tym miejscu warto wspomnieć o włoskim pionierze lotnictwa, Gaetano Arturo Crocco (1877-1968), bowiem zaangażował się on nie tylko w tworzenie włoskiego lotnictwa wojskowego, ale od 1923 r. zaczął głośno mówić o lotach kosmicznych! Od 1927 r. płk Crocco pracował nad konstrukcją silników rakietowych na stały materiał pędny, a w 1929 r. zbudował pierwszy we Włoszech, działający silnik rakietowy na ciekły materiał pędny. Pracując w eksperymentalnym instytucie lotniczym, l’Istituto Sperimentale Aeronautico w Rzymie, rozwijał konstrukcje silników rakietowych, z przerwą na II wojnę światową. W 1951 r. gen. bryg. prof. Crocco utworzył włoskie towarzystwo rakietowe Associazione Italiana Razzi, konsekwentnie dążąc do zaangażowania się Włoch w badania kosmosu. Zwieńczeniem dzieła jego życia był program San Marco, w ramach którego we współpracy z NASA zbudowano i 15 grudnia 1964 r. umieszczono na orbicie pierwszego włoskiego satelitę San Marco 1, całkowicie opracowanego we Włoszech. W ten sposób Włochy stały się czwartym krajem, posiadającym własne sztuczne satelity, po ZSRR, USA i Kanadzie.

Tymczasem w 1912 r. Gaetano Crocco podjął budowę kolejnych, coraz większych sterowców, współpracując przy tym ze sławnym Umberto Nobile (1885-1978). Jeszcze w tym samym roku sterowców typu M użyto do bombardowania tureckich wojsk w Libii w czasie wojny turecko-włoskiej. Później Crocco był z Nobile skłócony, bowiem zarówno on jak i gen. Italo Balbo (o którym będzie jeszcze mowa) chcieli budowy samolotów, a nie sterowców, na które wciąż nalegał Umberto Nobile. Mimo to Nobile zdołał zbudować sterowiec Norge, na którym Norweg Roald Amundsen wykonał lot nad biegun północny 13 maja 1926 r.

Tymczasem w 1909 r. z inicjatywy mjr. Morisa utworzono koło lotnicze – Circolo Aviatori, które zaczęło działać na rzecz tworzenia samolotowego lotnictwa we Włoszech. To właśnie z inicjatywy koła i Morisa, w kwietniu 1906 r. Włochy odwiedził Wilburne Wright ze swoim samolotem przetransportowanym drogą morską, a w czasie jego wizyty, inny oficer, z włoskiej Marynarki Wojennej – Mario Calderara, został przez Wrighta wyszkolony, uzyskując pierwszą we Włoszech licencję pilota samolotowego. Por. Calderara sam eksperymentował z szybowcami już w 1907 r., a teraz wreszcie spełniły się jego marzenia. 11 marca 1909 r. Calderara oblatał pierwszy własny samolot, konsultując się z francuskim pionierem lotnictwa, Gabrielem Voisinem, choć dopiero miesiąc później uzyskał oficjalną licencję pilota wyszkolony przez samego Wilburne Wrighta. Wiosną 1912 r. Calderara oblatał pierwszy włoski wodnosamolot, także opracowany przez siebie. Później w latach 1917-1918, będąc oddelegowany do US Navy, był komendantem pierwszej szkoły pilotów wodnosamolotów US Navy, zorganizowanej w bazie Pensacola na Florydzie. W latach 1923-1925 był attaché lotniczym Włoch w Waszyngtonie, po czym odszedł z wojska w stopniu komandora porucznika. Osiadł we Francji, gdzie prowadził działalność biznesową związaną z lotnictwem, zmarł w 1944 r.