MiG-35 to najbardziej zaawansowany ze średnich myśliwców MiG. W tej wersji ma radar z aktywnym skanowaniem elektronicznym, zestaw czujników optoelektronicznych obserwujących przestrzeń wokół samolotu oraz może przenosić wszystkie typy rosyjskiego taktycznego uzbrojenia lotniczego. Fot. Piotr Butowski

Idąc śladem amerykańskiego samolotu myśliwskiego F-15, w 1971 r. Rosjanie uruchomili prace nad samolotem nazywanym potocznie anty-F-15, a formalnie – program PFI (Perspektiwnyj Frontowoj Istriebitiel, przyszłościowy myśliwiec frontowy). Projekty przedstawili Suchoj, Mikojan i Jakowlew. Potem, gdy okazało się, że Amerykanie robią także lekki samolot myśliwski F-16, Rosjanie rozdzielili swój program na dwa – lekki i ciężki. Ostatecznie, ciężki myśliwiec Su-27 polecono zbudować zespołowi Suchoja, lekki MiG-29 zaś – biuru konstrukcyjnemu Mikojana.

26 czerwca 1974 r. wyszła uchwała KC KPZR i Rady Ministrów ZSRR o budowie MiG-29. Uchwała zakładała dwa etapy budowy samolotu: najpierw miano uruchomić produkcję przejściowego wariantu MiG-29A ze stacją radiolokacyjną Jantar (Sapfir-23ML-2) z myśliwca MiG-23ML, a dopiero później docelowego MiG-29 (bez żadnej litery) z nowym radiolokatorem N019 Rubin i nowymi kierowanymi pociskami rakietowymi „powietrze-powietrze” średniego zasięgu R-27. Jednakże 6 września 1976 r. Wiktor Bielenko uprowadził myśliwiec MiG-25P do Japonii. Zadanie modernizacji MiG-25P stało się priorytetowym dla Rosjan, skoncentrowano na nim wszystkie siły i kolejna uchwała z 14 listopada 1976 r. przerwała prace nad przejściowym MiG-29A.
Pierwszy prototyp samolotu myśliwskiego MiG-29 (izdielije 9.12) z numerem bocznym „901” wystartował 6 października 1977 r. pilotowany przez Aleksandra Fiedotowa. Program prób MiG-29 był zakrojony bardzo szeroko, łącznie wykorzystano do nich 14 samolotów. W maju 1980 r. rozpoczęły się próby państwowe MiG-29, równocześnie uruchamiano jego produkcję seryjną. Pierwszy przedseryjny samolot zbudowany w zakładzie „Znamia Truda” w Moskwie (obecnie jest to Centrum Produkcyjne Nr 2 korporacji RSK MiG) wystartował 5 kwietnia 1979 r., a pierwszy samolot seryjny – w lipcu 1982 r. W zakładzie produkcyjnym MiG-29 (9.12) otrzymał nazwę izdielije 5. Próby państwowe zakończyły się 27 października 1983 r., ale samolotu nie przyjęto oficjalnie do uzbrojenia (chociaż był już w jednostkach wojskowych). Stało się to dopiero po kilku latach poprawek, w 1987 r.
W lipcu 1983 r. około 20 pierwszych MiG-29 przekazano do pierwszej jednostki operacyjnej, 234. pułku lotnictwa myśliwskiego w Kubince pod Moskwą. Pierwsza okazja do zobaczenia MiG-29 z bliska przytrafiła się w Finlandii, dokąd 1 lipca 1986 r. przyleciała z wizytą szóstka MiG-29 z 234. pułku lotnictwa myśliwskiego. W dwa lata później, po pokazaniu na wystawie w Farnborough w Wielkiej Brytanii od 1 do 4 września 1988 r. MiG-29 stał się symbolem głasnosti epoki Gorbaczowa w dziedzinie wojskowej. Był pierwszym od dziesięcioleci radzieckim samolotem wojskowym przedstawionym na zagranicznej wystawie lotniczej.
W 1986 r. do produkcji weszła nieco ulepszona wersja izdielije 9.13. W zakładzie produkcyjnym 9.13 otrzymał oznaczenie izdielije 7, ale rosyjskie siły powietrzne pozostały przy nazwie MiG-29 bez dodatkowej litery. Samolot 9.13 to niewielka modernizacja z dodaną w wypukłym garbie na kadłubie stacją aktywnych zakłóceń radioelektronicznych L-203 Gardenia-1, większym o 240 l zapasem paliwa wewnętrznego oraz możliwością podwieszania dwóch dodatkowych 1150-litrowych zbiorników paliwa pod skrzydłami (oprócz standardowego 1500-litrowego zbiornika pod kadłubem). Prototyp 9.13 (samolot „406”) wystartował 4 maja 1984 r.
29 kwietnia 1981 r. Aleksander Fiedotow oblatał prototyp samolotu MiG-29UB (Uczebno-Bojewoj), inaczej izdielije 9.51. Jest to dwumiejscowa wersja szkolno-bojowa z dodatkowym fotelem zamontowanym przed fotelem pilota. Oba przykryte są wspólną osłoną otwieraną do góry do tyłu, nad tylnym fotelem znajduje się peryskop odchylany podczas startu i lądowania. Kadłub został wydłużony tylko nieznacznie, o 10 cm. MiG-29UB ma uproszczony system uzbrojenia.