Ogary Atlantyku. Hesperus na fotografii z 1941 r., po zdjęciu wyrzutni torpedowej i zainstalowaniu armaty przeciwlotniczej kal. 76 mm

W czasie II wojny światowej dziesiątki niszczycieli alianckich pełniło trudną służbę eskortową przemierzając bezmiary nie zawsze przyjaznego Atlantyku. W trakcie Bitwy o Atlantyk załogi statków transportowych zgrupowanych w konwojach, z podziwem, radością i wielkim zaufaniem patrzyły na szybkie, smukłe okręty strzegące swojego stada, niczym groźne ogary. To na niszczycielach i eskortowcach spoczywała wielka odpowiedzialność za to, ile statków dotrze z zaopatrzeniem do celu. Na barkach niszczycieli leżał główny ciężar walki z U‑Bootami, które bezlitośnie polowały na bezbronne transportowce. Pośród nich brytyjskie jednostki typu H, o brazylijskim rodowodzie, wniosły niemały wkład w zwycięstwo na Atlantyku, topiąc 10 U‑Bootów i uszkadzając 11 kolejnych.

Seria sześciu brytyjskich niszczycieli stanowiących podgrupę w obrębie typu H, się z długiej rodziny jednostek zaliczanych ogólnie do grupy typów A‑I albo też zwanych typem Admiralicji. Ta ostatnia potoczna nazwa odnosiła się do licznych bardzo uniwersalnych niszczycieli floty budowanych niemal seryjnie dla Royal Navy, w transzach po 8 plus lider, w kolejnych latach budżetowych począwszy od ostatnich lat 20. XX w. aż do końca lat 30.
Pierwsze okręty nowej generacji, Amazon i Ambuscade, zbudowane przez stocznie Thornycrofta oraz Yarrowa w latach 1924-1927, choć mocno wzorowane na bardzo udanych niszczycielach serii V&W produkowanych w okresie I wojny światowej i tuż po niej, zawierały w swojej konstrukcji wiele nowych rozwiązań. Obydwa eksperymentalne niszczyciele były bardzo podobne do siebie o klasycznej, dwukominowej sylwetce i uzbrojeniu niemal identycznym z tym stosowanym na jednostkach V&W. Po ukończeniu budowy i pierwszych próbach okazało się, że solidniej wykonany Amazon miał więcej zalet niż konkurencyjny okręt Yarrowa, jak chociażby lepszą dzielność morską, co wykazała długa podróż na wody Ameryki Południowej w 1928 r. Poza tym był nieco tańszy w budowie niż Ambuscade, co spowodowało, że Admiralicja zaakceptowała Amazona jako wzór dla pierwszej serii nowych niszczycieli dla Programu 1927.
Pierwsze 8 niszczycieli typu A oraz jeden (tu nieco większy i silniej uzbrojony) lider wchodziły do służby w latach 1930-1931. Choć brytyjski przemysł okrętowy należał do najlepszych na świecie w owym okresie, należy pamiętać o tym, że budowa niszczyciela trwała od chwili położenia stępki do jego przekazania flocie około 1,5 roku. To wbrew pozorom bardzo krótki okres, szczególnie, gdy przypomnimy sobie jak długo Francuzi budowali Wichra i Burzę. Niemniej nawet półtoraroczny czas budowy skutkował tym, że Admiralicja zmuszona była zamawiać niszczyciele dla kolejnego programu niemal w ciemno, ponieważ nie było możliwości zebrania doświadczeń z eksploatacji okrętów poprzedniego typu. W ten sposób zakontraktowano następną ósemkę plus lidera dla Programu 1928, zwaną później typem B od nazw okrętów, które wszystkie – poza liderem Keith – zaczynały się właśnie na tę literę.
Okręty tej serii były niemal kopią niszczycieli typu A. Co więcej, kiedy zatwierdzano do realizacji w lutym 1929 r. kolejną ich ósemkę wraz z liderem dla Programu 1929, jednostki typu A wciąż znajdowały się jeszcze w budowie. Jednak Admiralicja zażądała pewnych niewielkich zmian w projekcie. Większa ilość paliwa oznaczała w praktyce większy zasięg. Planowano także wzmocnienie uzbrojenia przeciwlotniczego poprzez zastosowanie pojedynczej armaty uniwersalnej średniego kalibru. Nowością w, zatwierdzonym przez Admiralicję w czerwcu 1929 r., projekcie niszczycieli typu C miał być zmienionej konstrukcji pomost. Szukając oszczędności tonażowych zadecydowano o rozdzieleniu jednolitej, dość dużej nadbudówki zastosowanej na typach A i B, na dwie nieco lżejszej konstrukcji bryły.