Trzy samoloty myśliwskie Morane-Saulnier MS.406 w niskim przelocie, podczas prezentacji w trakcie międzynarodowego salonu lotniczego w Brukseli, lipiec 1939 r.
Na terenie metropolii znajdowały się dywizjony GC I/2 z Beauvais-Tillé, GC II/2 z Clermont-les-Fermes, GC III/2 z Cambrai-Niergnies, GC I/3 z Velaine-en-Haye, GC II/3 z Fayence, GC III/3 z Salon-de-Provence, GC II/6 z Anglure-Vouarces, GC III/6 z Villacoublay, GC II/7 z Luxeuil-Saint-Sauveur i GC III/7 z Ambérieu. Poza Francją, w bazie Blida, GC I/6 i GC I/7. Spośród pozostałych jednostek myśliwskich, Francuzi do sierpnia 1939 r. przezbroili dwa dwudywizjonowe pułki (4. i 5.) w zakupione interwencyjnie w Stanach Zjednoczonych samoloty myśliwskie Curtiss H.75 (Hawk-75), 1. Pułk Myśliwski (Escadre de Chasse) zaś zaczął przezbrojenie na również zakupione doraźnie Bloch MB.151 i MB.152. Ostatni z wówczas istniejących, 9. Pułk, był nadal wyposażony w Dewoitine D.510. Francuski dywizjon myśliwski (Groupe de Chasse), zgodnie z etatem liczył 26 samolotów, w tym 2 w dowództwie dywizjonu i po 12 w dwóch eskadrach (Escadrille).
Kiedy 3 września 1939 r. Francja przystąpiła do wojny z Niemcami, MS.406 był podstawowym samolotem myśliwskim Sił Powietrznych Francji. Pierwszą walkę powietrzną stoczyły jednak dostarczone ze Stanów Zjednoczonych myśliwce H.75, 8 września 1939 r. Dopiero 21 września swój chrzest bojowy przeszły MS.406. Tego dnia dziewięć samolotów myśliwskich tego typu z GC I/3 eskortowało Poteza 390 z GAO 505 (Groupe Aérien d’Observation) i Mureaux 115 z GAO 504, mające przeprowadzić rozpoznanie rejonu Wiesbaden. Francuzi zostali zaskoczeni atakiem Bf 109E z I./JG 53, które tak poważnie uszkodziły Mureaux 115, że musiał on przymusowo lądować na niemieckim terytorium. Dodatkowo pilot-rezerwista, weteran I wojny światowej, kpt. Erich Mix zestrzelił MS.406 pilotowanego przez ppor. Mariusa Baizé, który zginął.
Następnego dnia, 22 września, MS.406 poniosły kolejne straty. Jeden z pilotów z GC III/2, sierż. Duclos zgubił się i lądował przymusowo w rejonie Saarbrücken. Pilot został wzięty do niewoli, a samolot zniszczyła francuska artyleria. W wypadku na innym MS.406 w locie treningowym zginął sierż. René Durouchard z GC II/6. 24 września załogom MS.406 poszło lepiej. Tego dnia cztery Morane z GC I/3 eskortowały rozpoznawczego Mureaux 115 z GAO I/520. W rejonie Saarbrücken doszło do starcia z sześcioma Bf 109D z JGr. 152. Niemcy zestrzelili wszystkie cztery MS.406. Jeden francuski pilot zginął (sierż. Jean Garnier), jeden lądował przymusowo, dwaj ostatni zaś ratowali się skokiem ze spadochronem. W czasie walki, zanim sami ulegli, Francuzi zdołali zestrzelić dwa Bf 109D. Obaj Niemcy dostali się do niewoli, jako że walka przeniosła się na francuską stronę frontu. Jedno ze zwycięstw odniósł rezerwista, kpt. Roger Gérard, mający wówczas 41 lat. Swoje pierwsze zwycięstwo odniósł 30 października 1918 r., zestrzeliwując myśliwiec Fokker, Bf 109D z 24 września był jego drugim sukcesem w walce powietrznej. Później, latając na D.520, kpt. Gérard zestrzelił jeszcze trzy niemieckie samoloty, uzyskując tytuł asa.
W okresie bezczynności na froncie zachodnim na lądzie, do starć obu stron w powietrzu dochodziło relatywnie często. GC III/3 brała wówczas udział w dwóch walkach. Pierwsza z nich miała miejsce 30 września 1939 r., podczas eskortowania rozpoznawczego Poteza 637 z GR II/52 (Grouppe de Reconnaissance). Kiedy doszło do walki z niemieckimi myśliwcami, poza czterema MS.406 z GC III/3 wzięły w niej udział także trzy MS.406 z GC I/3. W czasie walki para w składzie chor. Michel Marias i sierż. Marcel Soulages (GC III/3) zestrzeliła Bf 109E z I/.JG 53 (st. sierż. Willibald Hien zginął), ale i Messerschmitty posłały do ziemi jednego Morane, pilotowanego przez por. Pierre Patroux (GC III/3), francuski pilot został ranny w czasie przymusowego lądowania. Ponadto postrzelany MS.406 chor. Mariasa rozbił się w czasie lądowania w bazie, pilot wyszedł z wypadku bez szwanku.
9 listopada 1939 r. dwa myśliwce MS.406 z GC II/7 ścigały samolot rozpoznawczy Do 17P. Strzelec niemieckiego samolotu strzelał celnie, uszkadzając maszynę sierż. Pierre Boillota. Francuz dla odmiany strzelał niecelnie i Dornier zdołał ujść pogoni. Później Pierre Boillot wspominał, że w czasie szkolenia nigdy nie oddał ani jednego strzału z Morane, a celnego prowadzenia ognia uczył się dopiero w czasie walk powietrznych. Mimo braku doświadczenia sierż. Boillot został asem myśliwskim. Pierwsze swoje zwycięstwo odniósł 20 kwietnia 1940 r., zestrzeliwując Bf 109E z I./JG 54. 10 maja jego ofiarą padł bombowiec He 111 ze Stab I./KG 51, a dzień później – kolejny He 111 z III./KG 51. 25 maja dwa D.520 (GC II/7 zaczął przezbrojenie na ten typ) i pięć MS.406 z grupy dowodzonej przez polskiego pilota mjr. Mieczysława Mümlera, w składzie której był także sierż. Pierre Boillot, zestrzeliła He 111. Zgodnie z francuskimi zasadami, każdemu z pilotów który uzyskał zwycięstwo grupowe, przyznano po jednym strąceniu, był wśród nich Pierre Boillot. 7 czerwca sierż. Boillot odniósł swoje pierwsze zwycięstwo na D.520, jego ofiarą padł He 111. 15 czerwca miała miejsce ostatnia walka GC II/7 w kampanii francuskiej 1940 r. Tego dnia sierż. Boillot odniósł na D.520 grupowe zwycięstwo nad Do 17, którym musiał się jednak podzielić z kpr. Eugeniuszem Nowakiewiczem, najskuteczniejszym polskim pilotem kampanii 1940 r. (1 zwycięstwo indywidualne i 5 grupowych).
Kilka dni później dywizjon GC II/7 został przeniesiony do Tunezji, gdzie stacjonował przez dwa lata. W listopadzie 1942 r., po lądowaniu Brytyjczyków i Amerykanów w Afryce Północnej, przeszedł na stronę aliantów. W tym czasie Pierre Boillot miał już stopień chorążego. W okresie walk w Afryce do maja 1943 r. chor. Boillot zestrzelił jeszcze dwa włoskie samoloty myśliwskie MC.202 i jednego niemieckiego Bf 109F. U boku aliantów jego dywizjon otrzymał nazwę GC 2/7 „Nice” i myśliwce Spitfire V. Już na tych samolotach w październiku 1943 r. chor. Boillot zestrzelił dwa Ju 88. W 1944 r. awansowany na podporucznika, Pierre Boillot latając na Spitfire IX zestrzelił cztery Bf 109G, podnosząc konto swoich zwycięstw do 13. Już po wojnie, w październiku 1945 r., por. Pierre Boillot otrzymał przydział do szkoły lotniczej l’Ecole de l’Air w Salon de Provence, gdzie został instruktorem strzelania powietrznego. Jednym z jego ostatnich przydziałów w stopniu podpułkownika było dowództwo dywizjonu 1/5 „Wende” w bazie Orange, latającego na Super Mystère B2. W 1964 r. przeszedł na stanowisko naziemne w dowództwie sektora obrony powietrznej w Nancy, a w 1969 r. odszedł z wojska i został zatrudniony w firmie Dassault, gdzie pracował do 1983 r.
