General Atomics MQ-9 Reaper
W związku z wielogodzinnymi misjami do których Predator B był projektowany podstawowym założeniem przy jego budowie była niezawodność. Z tego powodu wiele instalacji pokładowych potrojono. Również powierzchnie sterowe są redundantne. Architektura samolotu została zaprojektowana tak, by było możliwe nie tylko osiągnięcie niezawodności jaką znamy z załogowych statków powietrznych, ale wręcz jej przekroczenie. Do napędu wykorzystano silnik turbośmigłowy Honeywell TPE331-10 z cyfrowym układem kontroli DEEC (Digital Electronic Engine Control). Układ poprawia osiągi silnika oraz ogranicza zużycie paliwa, szczególnie na małych wysokościach.
Podstawowym wyposażeniem samolotu jest optoelektroniczna stacja obserwacyjno-celownicza MTS-B (Multi-Spectral Targeting System), stacja radiolokacyjna SAR (Synthetic Aperture Radar) Lynx, radiolokator kontroli powierzchni morza, system ESM (Electronic Support Measures), laserowy dalmierz-podświetlacz celu oraz uzbrojenie. Do zarządzania środkami bojowymi jest wykorzystywana szyna danych MIL-STD-1760, która obsługuje siedem punktów podwieszeń. Za komunikację z naziemnym punktem kontroli odpowiada łącze C-Band funkcjonujące w zasięgu wzroku oraz łącze satelitarne Ku-Band Beyond Line-of-Sight/Satellite Communications (BLOS/SATCOM).
Dzięki stosunkowo niewielkim rozmiarom Predator B może być przewożony na teatr operacyjny na pokładzie średniego samolotu transportowego C-130 Hercules, lub dzięki ogromnemu zasięgowi można nim po prostu przelecieć na nowe lotnisko. W przypadku głównego użytkownika, czyli Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (US Air Force, USAF), samoloty bezzałogowe Predator B wykorzystuje się przede wszystkim do zadań uderzeniowych, a dopiero w drugiej kolejności odpowiadają one za zbieranie informacji.
Przez producenta samolot jest określany jako Predator B, przez USAF – MQ-9 Reaper, gdzie M oznacza wielozadaniowy statek powietrzny, Q – że jest on zdalnie sterowany. Podstawowym uzbrojeniem są bomby kierowane laserowo GBU-12 Paveway II (227 kg) i satelitarnie GBU-38 JDAM (227 kg) oraz pociski rakietowe „powietrze-ziemia” AGM-114 Hellfire.
Podstawowy scenariusz działania zakłada wykorzystanie wysuniętej stacji sterowania do wykonania startu i lądowania oraz załogi przebywającej w naziemnym punkcie kontroli w Stanach Zjednoczonych, zarządzającej pozostałą częścią misji przez łącze BLOS/SATCOM.
Do oblotu samolotu bezzałogowego Predator B doszło 2 lutego 2001 r. kiedy prototyp wystartował z przyzakładowego lotniska w El Mirage w Kalifornii.
Z kolei 9 czerwca 2003 r. w powietrze wzbił się samolot Altair (Predator B-ER, Extended Range), platforma bazująca na Predatorze B, ale charakteryzująca się większym pułapem lotu i zasięgiem. Prace nad nim były prowadzone razem z Narodową Agencją Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (National Aeronautics and Space Administration, NASA), której celem było pozyskanie platformy do wykonywania wysokościowych lotów badawczych. Altair miał rozpiętość skrzydła zwiększoną do 26,2 m i możliwość operowania na wysokościach znacznie przekraczających 15 000 m. W tamtym czasie planowano również wykorzystanie tej wersji przez Siły Morskie Stanów Zjednoczonych (US Navy, USN) i Straż Wybrzeża Stanów Zjednoczonych (US Coast Guard, USCG) w związku z długotrwałością lotu w granicach 44 godzin.
17 października 2003 r. w powietrze wzbił się zmodernizowany samolot bezzałogowy Predator B, który w porównaniu z poprzednikami charakteryzował się szerszym kadłubem pozwalającym na zwiększenie zapasu paliwa i wykonanie lotu trwającego ponad 30 godzin z ładunkiem bojowym 1724 kg, w tym 363 kg w kadłubie i 1361 kg na podwieszeniach zewnętrznych.
W związku z trwającymi pracami nad wersją dla Wielkiej Brytanii w lipcu 2004 r. prototypowy samolot bezzałogowy Mariner bazujący na odmianie Altair został wysłany na Alaskę w celu przeprowadzenia prób. Maszyna była wyposażona w radar morski, system automatycznej identyfikacji jednostek pływających na morzu AIS (Automatic Identification System) oraz kamerę termowizyjną i była przeznaczona do dozorowania wód przybrzeżnych.
W 2005 r. pierwszy Predator B trafił do Straży Granicznej Stanów Zjednoczonych (US Customs and Border Protection, USCBP) i został wykorzystany do wzmocnienia monitoringu granicy państwowej w stanie Arizona. Dzięki możliwościom jakie stwarzały sensory samolotu spodziewano się zwiększenia skuteczności zapobiegania nielegalnemu przepływowi ludności przez trudną do upilnowania południową granicę kraju.
We wrześniu 2006 r. Altair otrzymał certyfikat w kategorii bezzałogowych samolotów eksperymentalnych, co otworzyło mu drogę do przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych i wykorzystania w badaniach i eksperymentach. Miesiąc później podano, że wersja morska spełnia wymagania stawiane przez Ministerstwo Obrony Australii. Próby trwały od 28 sierpnia do 25 września 2006 r. i odbywały się one bezpośrednio w Australii, gdzie wykonano dwa loty próbne według profilu typowego dla lokalnych misji, a następnie pięć zasadniczych misji różnego typu.
Po sukcesie pierwszego Predatora B amerykańska straż graniczna USCBP w październiku 2006 r. poinformowała o wprowadzeniu do eksploatacji drugiego egzemplarza, przy dwóch kolejnych już zamówionych i zapowiedzi dalszych zakupów. Większa flota Predatorów B miała umożliwić jeszcze dokładniejszą kontrolę granicy w Arizonie oraz dać wsparcie innym regionom kraju.
W listopadzie 2006 r. na fali sukcesów z wcześniejszymi Predatorami samolot Altair należący do General Atomics Aeronautical Systems Inc. (GA-ASI) wspierał zwalczanie pożarów w Kalifornii mapując krytyczne obszary, co pozwoliło zoptymalizować wykorzystanie sił i środków gaśniczych. Samolot był wyposażony w opracowany przez NASA system wykrywania pożarów AMS-Wildfire, pozwalający na zbieranie danych w czasie rzeczywistym i ich lepsze opracowanie.
W marcu 2007 r. pojawiły się informacje o możliwym zastosowaniu na otwartych akwenach morskich Predatorów B w ramach programu US Navy BAMS (Broad Area Maritime Surveillance). Przy tym projekcie GA-ASI współpracował z koncernem Lockheed Martin oferując wersję samolotu z przedłużonymi skrzydłami. Przewidywano, że podczas misji patrolowych maszyna dalej mogłaby utrzymać zdolność do przenoszenia uzbrojenia. Lockheed Martin był odpowiedzialny za integrację podzespołów typowych do działania nad otwartymi akwenami morskimi.
Próbując zwiększyć grono potencjalnych odbiorców GA-ASI w czerwcu 2007 r. podczas salonu w Paryżu podpisał porozumienie z niemiecką firmą Diehl BGT Defence mające na celu promocję samolotu na lokalnym rynku. Amerykańska firma liczyła na zwycięstwo w rozpisanym przez niemiecki rząd programie System fuer die abbildende Aufklaerung in der Tiefe des Einsatzgebietes, który miał doprowadzić do zakupu systemu bezzałogowych statków powietrznych klasy MALE (Medium Altitude, Long Endurance – średnia wysokość, duża długotrwałość lotu).
Z kolei we wrześniu 2007 r. poinformowano o udanym zakończeniu prób tunelowych Marinera bazującego na Predatorze B, który był oferowany w programie BAMS. W kwietniu 2008 r. doszło do wyasygnowania 54,9 mln USD dla firmy Northrop Grumman na zintegrowanie systemów zadaniowych wysokościowego samolotu rozpoznawczego U-2 z samolotem bezzałogowym MQ-1 Predator. Kontrakt obejmował również wstępne prace projektowe mające na celu ich zainstalowanie na MQ-9 Reaper, ale ze zwiększonymi możliwości (pakiet ASIP-2C).
W lutym 2009 r. amerykańska straż graniczna dysponowała sześcioma Predatorami B, które od 2004 r. uzyskały nalot ponad 3000 godzin i przyczyniły się bezpośrednio do 4766 aresztowań oraz przejęcia 10 353 kg narkotyków, stając się ważnym ogniwem w ochronie południowo-zachodniej granicy kraju. Samoloty bezzałogowe USCBP, były wyposażone w optoelektroniczną stację MTS-B oraz radiolokacyjną SAR.
Pełna wersja artykułu
