Prinz Eitel Friedrich jeszcze pod banderą kajzerowską, ale już zajęty przez Amerykanów. Na pokładach widoczne uzbrojenie artyleryjskie. Fot. Harris & Ewing/Library of Congress

31 lipca 1914 r. na stojącym w Szanghaju parowcu pasażerskim Prinz Eitel Friedrich otrzymano za pośrednictwem niemieckiego konsulatu wiadomość z kraju. Mówiła ona o konieczności wyokrętowania w Szanghaju wszystkich pasażerów i pozostawieniu poczty, po czym statek miał udać się do nieodległego Cingtao – niemieckiej bazy wojskowej w północno-wschodnich Chinach.

Prinz Eitel (8797 BRT, armator Norddeutscher Lloyd) przybył do Cingtao (dziś Qingdao) w zatoce Kiauczou (dziś Jiaozhou) 2 sierpnia, i tam kapitan statku, Carl Mundt, dowiedział się, że jego jednostka została przeznaczona do prze-budowy na krążownik pomocniczy. Prace rozpoczęto natychmiast – na okręcie zainstalowano 4 armaty kal. 105 mm, ustawione po dwie na dziobie i rufie na obu burtach, oraz 6 kal. 88 mm, które rozmieszczono po dwie na każdej burcie na pokładzie za przednim masztem i po jednej po obu stronach tylnego masztu. Ponadto zamontowano 12 działek kal. 37 mm. Uzbrojenie krążownika pochodziło z rozbrojonych w Cingtao starych, zbudowanych w latach 1897- -1900 kanonierek Iltis, Jaguar, Luchs i Tiger. Jednocześnie zmieniono częściowo personel – nowym dowódcą jednostki został dowódca Luchsa, kmdr ppor. Maxi-
milian Thierichens, a dotychczasowy kapitan Prinza Eitela pozostał na jego pokładzie jako oficer nawigacyjny. Poza tym do załogi dołączyła część marynarzy z Luchsa i Tigera, tak że liczba jej członków wzrosła prawie dwukrotnie w stosunku do obsady w czasach pokoju.
Dawcą imienia dla tego przeznaczonego do służby dalekowschodniej parowca pocztowego Rzeszy był drugi syn cesarza Wilhelma II – książę Eitel Friedrich Pruski (1883-1942, pod koniec I w.ś. generał major). Warto wspomnieć, że jego żona, księżniczka Zofia Charlotta, była z kolei patronką żaglowca szkolnego, zbudowanej w 1909 r. fregaty Prinzess Eitei Friedrich, nam lepiej znanej jako Dar Pomorza.
Już 6 sierpnia Prinz Eitel wyruszył w swój korsarski rejs. Pierwszym zadaniem krążownika pomocniczego było dołączenie do dalekowschodniej eskadry niemieckich okrętów, dowodzonej przez wadm. Maximiliana von Spee, a złożonej wówczas z krążowników pancernych Scharnhorst i Gneisenau oraz krążownika lekkiego Nürnberg. Zespół ten o świcie 11 sierpnia zakotwiczył przy wyspie Pagan w archipelagu Marianów, i tam tego samego dnia dołączyło wezwanych na rozkaz wadm. von Spee 8 statków z zaopatrzeniem, a także Prinz Eitel i słynny potem rążownik lekki Emden.
Na naradzie przeprowadzonej 13 sierpnia von Spee podjął decyzję o przejściu całej eskadry przez Pacyfik ku zachodniemu wybrzeżu Ameryki Południowej, tylko Emden miał się odłączyć od sił głównych i prowadzić działania korsarskie na Oceanie Indyjskim. Wieczorem jeszcze tego samego dnia zespół opuścił wody wokół Pagan, ruszając zgodnie z ustaleniami, a Emden oddalił się, by wykonywać wyznaczone mu zadanie.
19 sierpnia zespół zatrzymał się w atolu Eniwetok na Wyspach Marshalla, gdzie okręty uzupełniły paliwo z zaopatrzeniowców. Trzy dni później od zespołu odłączył się Nürnberg i udał się do Honolulu na Hawajach, należących do wówczas neutralnych Stanów Zjednoczonych, by przez miejscowy konsulat wysłać odpowiednie wiadomości do Niemiec i odebrać kolejne instrukcje, a przy okazji uzupełnić zapas paliwa, dzięki któremu miał dotrzeć na miejsce spotkania z eskadrą – słynną, odludną Wyspą Wielkanocną. Do Honolulu udały się też dwa już puste zaopatrzeniowce, które zostały przez Amerykanów internowane.
26 sierpnia niemieckie jednostki zakotwiczyły w Majuro na Wyspach Marshalla. Tego samego dnia dołączyły do nich krążownik pomocniczy Cormoran (ex- -ros. Rjazań, zbud. 1909, 8 x 105 mm L/40) i 2 kolejne zaopatrzeniowce. Wówczas wadm. von Spee nakazał obu krążownikom pomocniczym w towarzystwie jednego zaopatrzeniowca prowadzić działania korsarskie w rejonie na północ od Nowej Gwinei, a następnie przedrzeć się na Ocean Indyjski i kontynuować akcję. Oba okręty najpierw udały się na wyspę Angaur w zachodnich Karolinach w nadziei, że tam zdobędą węgiel, ale port okazał się pusty. Wówczas Prinz Eitel zawinął do Malakal na wyspie Palau, a Cormoran na wyspę Uapu w tym samym celu.