Jednostka antenowa radaru T102 Commander SL prezentowana na wystawie IDET 2015. Jest to drugi egzemplarz stacji, bez zamontowanej anteny interrogatora systemu identyfikacji „swój-obcy“.

Ministerstwo Obrony Republiki Słowackiej ogłosiło 28 maja 2015 r. postępowanie mające wyłonić dostawcę nowoczesnych trójwspółrzędnych ostrzegawczych stacji radiolokacyjnych, które mają zastąpić, aktualnie eksploatowane, radary P-37MSK.

P-37MSK (M – zmodernizowany, SK – Słowacja, 1RŁ139MSK) to lokalny, zmodernizowany wariant stacji radiolokacyjnej P-37 (1RŁ139), skonstruowanej w ZSRS i pochodzącej z początku lat 70. XX wieku. Na początku XXI wieku Ministerstwo Obrony Republiki Słowackiej podjęło decyzję o modernizacji sześciu radarow P-37, ktora miała zapewnić nie tylko poprawę ich parametrow i wzrost niezawodności, ale także dostosować je do wspołpracy ze zintegrowanym systemem obrony powietrznej NATO. Prace te zrealizowała firma LOBB Banska Bystrica, a.s. we wspołpracy z rosyjską firmą LEMZ (Lianozowskij Elektromechaniczeskij Zawod) i niemiecką firmą EADS. Dzięki wspołpracy z rosyjską firmą zmodernizowana stacja uzyskała charakterystyki bliskie radarowi 1Ł117, zaś dzięki wspołpracy z niemiecką firmą zintegrowano z nią radar wtorny MSR 2000 I, pozwalający na wspołpracę z systemami rozpoznania „swoj-obcy“, pracującymi w NATO-wskich standardach Mark X i Mark XII (STANAG 4193). W roku 2009 r., także w LOBB, przy wspołpracy z LEMZ i EADS Defence & Security, na czterech wcześniej zmodernizowanych radarach system MSR 2000 I zastąpiono nowym MSSR 2000 I, zapewniającym pracę w modzie 4 systemu IFF Mark XII.

Mimo przeprowadzonej modernizacji radarow P-37MSK, nieuchronnie zbliża się chwila ich definitywnego wycofania z użycia. Dowodztwo Sił Powietrznych Sił Zbrojnych Republiki Słowackiej i bratysławskie Ministerstwo Obrony doskonale zdają sobie z tego sprawę, a żywotność techniczna pierwszego zmodernizowanego radaru skończy się w 2016 roku. Oczywiście, proces wycofywania P-37MSK ma ściśle określony i od dawna znany harmonogram, stąd odpowiedzialne za modernizację techniczną struktury słowackiego wojska i administracji rządowej od pewnego czasu pracowały nad programem pozyskania ich następcow. Rozważano kilka alternatywnych rozwiązań, wśrod nich wspolne opracowanie nowego radaru z Republiką Czeską, co się jednak nie stało. Ostatecznie, bazując na długotrwałych analizach, ocenie sytuacji międzynarodowej i szeregu spotkań oraz konsultacji, w tym międzysojuszniczych, podjęto decyzję o ogłoszeniu otwartego międzynarodowego przetargu. Proces ten w 2014 r. nabrał przyspieszenia w związku ze wzrostem polityczno-wojskowego napięcia w Europie po rosyjskiej interwencji na Ukrainie. W związku z wprowadzeniem przez Unię Europejską sankcji gospodarczych wobec Federacji Rosyjskiej, niemożliwe stało się m.in. kolejne przedłużenie okresu liniowej eksploatacji radarow P-37MSK. Do tego niezbędne były bowiem części zamienne, ktore kupowano dotąd w przedsiębiorstwach kompleksu wojskowo- -przemysłowego Federacji Rosyjskiej.

W grudniu 2014 r. opublikowano oficjalną informację o planowanym postępowaniu, poprzedzającą rozpisanie przetargu, zaś 28 maja 2015 r. formalnie rozpoczęto przetarg, publikując ogłoszenie o przedmiocie oraz warunkach zamowienia i zaproszenie do składania deklaracji udziału w postępowaniu, a także wstępnych ofert do 3 lipca 2015 r. W ogłoszeniu zadeklarowano zamiar zakupu trzech trojwspołrzędnych ostrzegawczych stacji radiolokacyjnych średniego zasięgu za kwotę nieprzekraczającą 60 mln EUR netto (72 mln EUR brutto), a zakup czwartej i jego warunki mają znaleźć się w opcji kontraktowej. Pierwsze dwa radary miałyby zostać dostarczone i wprowadzone do użytku już w roku 2016, zaś trzeci do końca 2020 r. Możliwość potwierdzenia opcji kontraktowej miałaby obowiązywać w okresie 24 miesięcy od zawarcia umowy bazowej.

Wśrod wymagań technicznych zdefiniowano: robocze pasmo częstotliwości S („nowe“ pasmo E/F, 2–4 GHz), zespoł antenowy i aparaturę – mieszczące się w gabarycie kontenerow ISO-1C (20-stopowych), zdolność przechwycenia celu o SPO = 1 m2 z odległości co najmniej 250 km, minimalny zasięg przyrządowy 350 km, możliwość zdalnego sterowania pracą i spełnianie obowiązujących w NATO norm interoperacyjności. Określono też, że stacja musi być produktem seryjnym, wykorzystywanym przez państwa NATO lub Unii Europejskiej.