Samolot myśliwski F-CK-1A Ching-kuo. Pod kadłubem widzimy kierowany pocisk rakietowy „powietrze-powietrze” średniego zasięgu Tien Chien 2.
Położony w Taoyuan Narodowy Instytut Nauki i Technologii Chung Shan (National Chung-Shan Institute of Science and Technology) znajduje się pod kontrolą Biura Zaopatrzenia Ministerstwa Obrony Narodowej. Został powołany do życia przez prezydenta Czang Kaj-szeka tuż po tym jak Chińska Republika Ludowa przeprowadziła pierwszy udany test jądrowy w 1964 r. NCSIST otrzymał zadanie stworzenia własnych technologii obronnych oraz pełnienia roli integratora i lidera różnych projektów. Na przestrzeni lat NCSIST dał się poznać jako projektant wielu ciekawych rozwiązań, chociażby samolotów myśliwskich F-CK-1 Ching-kuo. Maszyna ta, opracowana z pomocą Amerykanów, była budowana przez całe lata dziewięćdziesiąte. Łącznie powstało 131 myśliwców tego typu.
NCSIST składa się z sześciu dywizji, z których każda jest podzielona na cztery centra, w tym badawczo-rozwojowe i produkcyjne. Dywizje zajmują się systemami lotniczymi (Aeronautical Systems Research Division), bronią rakietową (Missile and Rocket Systems Research Division), łącznością (Information and Communications Research Division), środkami chemicznymi produkowanymi na potrzeby innych dywizji (Chemical Systems Research Division), materiałami i systemami optycznymi (Materials and Electro-Optics Research Division) oraz systemami elektronicznymi (Electronic Systems Research Division). Łącznie NCSIST zatrudnia około 11 tys. osób.
Aż do 2014 r. NCSIST pozostawał skupiony na rynku wewnętrznym, to jest dostawie broni do Sił Zbrojnych Tajwanu (Republiki Chińskiej). Potem jednak zmieniono koncepcję wykorzystania osiągnięć instytutu. Upubliczniono wiele projektów, a także zaczęto zabiegać o współpracę międzynarodową. NCSIST zaczął pojawiać się na targach zbrojeniowych na całym świecie. W tym roku postanowiono pojawić się w Kielcach. Wiceprezes firmy Ping-Ya Ko wyjaśnił, że firma przyjechała na MSPO, by zapoznać się z polskim rynkiem i „nawiązać przyjaźnie”. Dodano, że NCSIST chciałby przedstawić swoją ofertę i rozpocząć współpracę z polskimi partnerami nawet przy małych projektach. Ko dodał, że NCSIST rozmawia już z kilkoma firmami na świecie, ale jednocześnie nie zdradził o jakich państwach mowa.
Istotnym faktem jest, że tajwańska oferta opiera się na rodzimych technologiach, co wynika z trudnej sytuacji politycznej Tajwanu. Państwo to bowiem nie ma zbyt wielu partnerów politycznych, a tym samym wojskowych i przemysłowych. Przyczynia się do tego również Chińska Republika Ludowa, która stara się odstraszyć każde państwo przed jakąkolwiek współpracą z Tajpej. Jednym z wyjątków są Stany Zjednoczone, ale również i amerykańskie dostawy broni bywają trudne, niemal bowiem zawsze Pekin protestuje. Co do zasady Amerykanie mogą dostarczać tylko broń o przeznaczeniu obronnym.
NCSIST w Polsce przedstawiło ofertę systemów uzbrojenia „ziemia-ziemia”, „ziemia-powietrze”, „powietrze-powietrze”, „woda-powietrze” i „woda-woda”. Przykładem tej ostatniej kategorii, dobrze ilustrującej zakres prac NCSIST, są chociażby przeciwokrętowe pociski kierowane Hsiung Feng. Trzy warianty (1, 2 i 3) z powodzeniem służą na tajwańskich okrętach. Najnowszy (3) został zaprezentowany w 2011 r. i zyskał wówczas propagandową reputację „niszczyciela lotniskowców”. Pocisk ma deklarowany zasięg około 130 km. Istnieją dwie wersje – naziemna (na platformie kołowej) i morska. Warto również wymienić dużo nowsze opracowanie Hsiung Feng 2E, czyli pocisk samosterujący „ziemia-ziemia” dalekiego zasięgu (1000 km). To także taktyczne pociski samosterujące „powietrze-ziemia” Wan Chien o zasięgu w granicach 200-240 km.
Prócz tego podczas MSPO prezentowano niekierowane rakiety kal. 2,75 cala (70 mm), które są zintegrowane z tajwańskimi śmigłowcami szturmowymi AH-64E Apache, AH-1H Cobra oraz OH-58D Kiowa-Warrior. Innym systemem jest UDS (UAV Defense System), a więc system obrony przed cywilnymi dronami. UDS wykrywa zagrożenie jak i je neutralizuje poprzez zakłócenie sygnału operatora, a także transmisji danych i nagrania wideo (EO Sight & Jamming System). Może również przejąć sterowanie nad będącym zagrożeniem dronem i zmusić go do lądowania w wybranym miejscu. W ostateczności użyć można UAV Catcher, a więc poruszającego się z prędkością 10 m/s drona o zasięgu kilometra, który może przenosić siatkę o rozmiarze 3 x 3 m. Ten dron interwencyjny ląduje i startuje autonomicznie. Pracujący w paśmie X naziemny radar może wykrywać obiekty w promieniu 5 km i śledzić je w promieniu 2 km. W połączeniu z optoelektronicznymi stacjami obserwacyjnymi UDS może dokonywać oceny dronów i klasyfikować je wedle skali zagrożenia.
AIDC F-CK-1A Ching-kuo. Na końcówce skrzydła uwagę zwraca wyrzutnia z kierowanym pociskiem rakietowym „powietrze-powietrze” małego zasięgu Tien Chien 1.
Podczas kieleckich targów NCSIST promował m.in. kierowane pociski rakietowe „powietrze-powietrze” Tien Chien. Występują trzy zasadnicze warianty, w tym Tien Chien 1, który Siły Powietrzne Tajwanu od dawna wykorzystują operacyjnie. Konstrukcyjnie bazuje on na amerykańskim pocisku rakietowym AIM-9L Sidewinder. Tien Chien 1 to naprowadzany na cel w podczerwieni pocisk małego zasięgu (czułość układu samonaprowadzania – 18,5 km). Pierwszy wariant powstał w latach 80. ub. wieku i był pierwszym rodzimym pociskiem tej klasy. Jego maksymalny zasięg oscyluje w granicach 15 km.
Pocisk rakietowy „powietrze-powietrze” Tien Chien 1 od 1993 r. pozostaje w służbie (uruchomienie produkcji seryjnej miało miejsce w 1991 r.), podobnie jak Tien Chien 2, będący pociskiem średniego zasięgu. Jest on wyposażony w układ nawigacji bezwładnościowej oraz aktywne samonaprowadzanie radiolokacyjne. Według NCSIST jest on odporny na przeciwdziałanie elektroniczne. Tien Chien 2 wszedł do produkcji w połowie lat 90. ub. wieku. Obecnie, obok Tien Chien 1, stanowi podstawowe uzbrojenie „powietrze-powietrze” samolotu myśliwskiego F-CK-1 Ching-kuo.
Pełna wersja artykułu
