Pierwszy seryjny F-16V dostarczony Silom Powietrznym Republiki Chinskiej.
Historyczną maszyną jest jednomiejscowy egzemplarz o numerze 6626, dostarczony u schyłku lat 90. ze Stanów Zjednoczonych w ramach programu Peace Fenghuang i reprezentujący wówczas oficjalnie standard F-16A Block 20. Przylot pierwszej zmodernizowanej maszyny inicjuje wdrażanie F-16V do jednostek liniowych pierwszego użytkownika. To spory sukces zarówno producenta, jak i Sił Powietrznych Republiki Chińskiej, które pilnie poszukiwały rozwiązania pozwalającego zatrzymać starzenie się sprzętu bojowego lotnictwa i choć w części skompensować rosnącą dysproporcję potencjału militarnego z kontynentalnymi Chinami. Jest to m.in. spowodowane polityczno-ekonomiczną presją, którą od lat – całkiem skutecznie – stosują władze w Pekinie wobec wielu potencjalnych dostawców sprzętu wojskowego do Republiki Chińskiej. Grze tej nie oparły się nawet Stany Zjednoczone, co skutkowało wstrzymaniem przez administrację Baracka Obamy sprzedaży 66 fabrycznie nowych samolotów F-16C/D Block 50/52+ Advanced, mimo zgody na tę transakcję, wydanej w 2006 r. W zamian Waszyngton zaproponował gruntowną modernizację wszystkich tajwańskich F-16 do nowego standardu nieustępującego, a w niektórych aspektach nawet bardziej zaawansowanego, maszynom których dostawę wstrzymano. Według wyceny Departamentu Stanu, upublicznionej we wniosku agencji DSCA we wrześniu 2011 r., program miał kosztować maksymalnie 5,3 mld USD. Międzyrządowy dokument LoA został podpisany latem 2012 r., a według niego transakcja miała pochłonąć ok. 4,2 mld USD. Pomimo tego, że umowę LoA podpisano sześć miesięcy po formalnym ogłoszeniu przez Lockheed Martin koncepcji F-16V, w momencie formalnego zlecenia prac przez pośredniczący w programie Departament Obrony, w październiku 2012 r., producent określał standard dla Tajwanu jako F-16S. Październikowy kontrakt miał wartość 1,85 mld USD i stanowił początek zamówień związanych z realizacją przedsięwzięcia, osobno dokonano m.in. wyboru i zakupu stacji radiolokacyjnych (lipiec 2013 r.). Co ciekawe, według informacji medialnych, w ostatnich miesiącach rząd Tajwanu zwiększył budżet programu o 350 mln USD (z 4,2 do 4,55 mld USD), co ma pozwolić na zakup dodatkowych pocisków kierowanych „powietrze–powietrze”. Realizacja całego przedsięwzięcia ma zakończyć się w 2023 r., a ważnym partnerem korporacji Lockheed Martin w tym projekcie jest lokalna firma Aerospace Industrial Development Corporation (AIDC), mająca swą centralę w Taizhong.
Historia tajwańskich F-16 zaczyna się w połowie lat 90., kiedy podpisano porozumienie dotyczące zakupu 150 samolotów. Ze względów politycznych otrzymały one oznaczenie F-16A/B Block 20 (120 A i 30 B), ale de facto były to maszyny Block 15OCU z awioniką bazującą na projekcie MLU. Dodatkowo ograniczono jednak ich możliwości w zwalczaniu celów naziemnych i nawodnych. Dostawy zrealizowano w latach 1997–2001. Część maszyn pozostało na terytorium Stanów Zjednoczonych, bowiem 21. eskadra lotnictwa taktycznego, licząca 14 samolotów bazuje w bazie lotniczej Luke, gdzie mieści się ośrodek szkolno-treningowy dla tajwańskich pilotów, a dwa kolejne znajdują się w Edwards w Kalifornii, gdzie są wykorzystywane do prac badawczo-rozwojowych (m.in. stały się prototypami wersji F-16V i wykorzystywano je do późniejszych prób). W ciągu ponad 20 lat eksploatacji Tajwan utracił w wypadkach osiem F-16 (sześć jedno- i dwa dwumiejscowe). Pozostałe pełnią intensywną służbę (zgrupowane są w dwóch skrzydłach – 455. w Jiayi i 401. w Hualian, którym podporządkowano sześć dywizjonów: 21., 22. i 23. oraz 17., 26. i 27. odpowiednio), a obok 55 Dassault Mirage 2000-5EI/DI, wykorzystywanych jako myśliwce przechwytujące, są nadal najbardziej perspektywicznym sprzętem chroniącym przestrzeń powietrzną kraju i kontrolującym z powietrza Cieśninę Tajwańską.
