Zaloguj

Śmigłowiec szturmowy Mil Mi-28N Nocny Myśliwy

Pierwszy egzemplarz wersji Mi-28N „014” został wykonany przez warsztaty Mila i po raz pierwszy wystartował 14 listopada 1996 r. Później jednak musiał do 2002 r. czekać na nową przekładnię główną.

Pierwszy egzemplarz wersji Mi-28N „014” został wykonany przez warsztaty Mila i po raz pierwszy wystartował 14 listopada 1996 r. Później jednak musiał do 2002 r. czekać na nową przekładnię główną.

16 grudnia 1976 r. rząd ZSRR zamówił śmigłowiec bojowy nowej generacji, który miał zastąpić Mi-24. W ramach konkursu powstały dwa śmigłowce, Mi-28 (inaczej izdielije 280) w biurze doświadczalno-konstrukcyjnym Michaiła Mila i Ka-50 (inaczej W-80 lub izdielije 800) w biurze konstrukcyjnym Nikołaja Kamowa. Śmigłowce walczyły o zamówienie radzieckiego, a potem rosyjskiego ministerstwa obrony przez wiele lat i ze zmiennym szczęściem. Ostatecznie oba weszły do produkcji seryjnej i są użytkowane w Siłach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej i za granicą.

Mi-28 pokonał długą drogę, zanim stał się takim, jakim znamy go dzisiaj. Pierwsze projekty powstały jeszcze w 1972 r., a więc długo przed zamówieniem rządowym. Pierwszy projekt doprowadzony do etapu pełnowymiarowej makiety z numerem „01” był śmigłowcem w układzie poprzecznym z dwoma wirnikami nośnymi o średnicy po 10,3 m i śmigłem pchającym z tyłu kadłuba. Śmigłowiec ważył 11,5 t, a dwa silniki turbowałowe TW3-117F o mocy maksymalnej po 2800 KM pozwalały mu osiągnąć prędkość 380-420 km/h. Inna makieta (numer „02”) była podobna do „odchudzonego” Mi-24 pozbawionego ładowni.

Projektowanie współczesnego Mi-28, w NATO nazwanego Havoc, ruszyło później, w 1976 r. Powstały tylko dwa prototypy Mi-28 w wyjściowej wersji izdielije 280, numery „012” i „022”; pierwszy wystartował 10 listopada 1982 r. W 1988 r. wzbił się w powietrze pierwszy z dwóch nieco ulepszonych śmigłowców Mi-28A (izdielije 286) z numerem „032”, potem powstał „042”. Mi-28A miał nowy krzyżowy wirnik ogonowy, zmienione wyloty silników (dla zmniejszenia sygnatury cieplnej), nieco nowsze czujniki celownicze, a także wyrzutnie przeciwradiolokacyjnych i termicznych nabojów zakłócających umieszczone w owalnych owiewkach na końcach skrzydła.

Pierwszy prototyp śmigłowca bojowego Mi-28 „012” wystartował 10 listopada 1982 r. z załogą w składzie Gurgen Karapetjan i Wiktor Cygankow.

Pierwszy prototyp śmigłowca bojowego Mi-28 „012” wystartował 10 listopada 1982 r. z załogą w składzie Gurgen Karapetjan i Wiktor Cygankow.

W 1987 r. dla rosyjskich sił powietrznych wybrano Ka-50, a rozwój Mi-28 postanowiono kontynuować tylko z przeznaczeniem na eksport. Międzynarodowy debiut śmigłowca miał miejsce w Le Bourget pod Paryżem w czerwcu 1989 r., gdzie wystawiono Mi-28A „032”; później Mi-28A „042” został pokazany w Le Bourget w 1993 r., a Mi-28N „014” – w 1997 r. Jednakże nie znalazł się wtedy żaden klient zainteresowany tym śmigłowcem. Jesienią 1990 r. Rosja podpisała porozumienie z Irakiem o dostawie tam partii śmigłowców Mi-28, a następnie uruchomieniu w tym kraju licencyjnej produkcji wersji Mi-28L; te plany nie zostały zrealizowane. W październiku 1995 r. egzemplarz Mi-28A („042”) przybył do Szwecji, gdzie był testowany przez miejscowych pilotów w ramach konkursu na śmigłowiec bojowy. Jego konkurentem był AH-64 Apache, ale ostatecznie Szwecja zrezygnowała w ogóle z planów zakupu śmigłowców bojowych.

30 września 1991 r. radzieckie Ministerstwo Obrony zamówiło u Mila program Awangard-2, którego celem było opracowanie nocnej wersji Mi-28 oznaczonej Mi-28N (izdielije 294); w NATO śmigłowiec dostał potem oznaczenie Havoc-B, a w Rosji jest popularnie nazywany Nocnym Myśliwym. Pierwszy Mi-28N z numerem „014”, wykonany przez OKB Mila, po raz pierwszy oderwał się od ziemi 14 listopada 1996 r. Jednakże zaledwie po kilku lotach próby przerwano na wiele lat w oczekiwaniu na nowe systemy, a przede wszystkim na nową przekładnię główną.

Śmigłowiec „014” ponownie przystąpił do prób dopiero 24 kwietnia 2002 r. po założeniu nowej przekładni WR-29 (zamiast poprzedniej WR-28) zdolnej przenieść zwiększoną moc silników. Drugi prototyp Mi-28N „024” był pierwszym śmigłowcem wykonanym przez Rostvertol; wystartował 25 marca 2004 r. Oprócz Mi-28 zakład Rostvertol w Rostowie nad Donem produkuje śmigłowce bojowo-transportowe Mi-35M oraz transportowe Mi-26.

W produkcji

W pierwszej dekadzie XXI wieku, gdy cena ropy zaczęła gwałtownie rosnąć, Rosja uruchomiła masowe zakupu uzbrojenia i sprzętu wojskowego. 27 grudnia 2005 r. wystartował Mi-28N „32”, pierwszy z partii wstępnej sześciu śmigłowców, nadal używanej do prób przez Mila. 22 stycznia 2008 r. dwa pierwsze śmigłowce seryjne (numery „41” i „42”) zostały dostarczone do ośrodka prób wojskowych i przeszkalania załóg lotnictwa armijnego w Torżku. Kolejne śmigłowce poszły również do Torżka, a potem do jednostek operacyjnych w Budionnowsku (od marca 2009 r.), Korienowsku (2010 r.), Ziernogradzie (2012 r.), Ostrowie (2013 r.), Wiaźmie (2014 r.), Dżankoj (2014 r.) i Puszkinie (2016 r.). Do dzisiaj lotnictwo armijne Rosji otrzymało około 120 śmigłowców. Mi-28N jest jedynym znanym mi rosyjskim aparatem latającym, jaki został przyjęty do uzbrojenia dwukrotnie, najpierw dekretem prezydenta Rosji 15 października 2009 r., a następnie powtórnie dyrektywą Ministerstwa Obrony z 22 listopada 2013 r.; to pierwsze „przyjęcie do uzbrojenia” było zdecydowanie na wyrost.

Rostvertol otrzymał także dwa zamówienia eksportowe. Pierwszy kontrakt na 15 śmigłowców Mi-28NE dla Iraku został wykonany między sierpniem 2014 i czerwcem 2016 r.; 11 z nich to były śmigłowce w wersji Mi-28NE izdielije 2941, a cztery to Mi-28NE izdielije 299 z podwójnym układem sterowania. Kolejne zamówienie złożyła 26 grudnia 2013 r. Algieria, kupując 42 śmigłowce Mi-28NE izdielije 299; dostawy ruszyły w maju 2016 r. Mi-28 uczestniczą w działaniach wojennych w Iraku (irackie Mi-28NE) i w Syrii (rosyjskie Mi-28N). Inne kraje zainteresowane Mi-28 to Egipt i Peru, a z krajów byłego ZSRR – Kazachstan, Turkmenistan i Uzbekistan. Mi-28NE brał udział w przetargu na 22 śmigłowce bojowe dla Indii, ale przegrał z AH-64.

Klasyczna konstrukcja

Biuro doświadczalno-konstrukcyjne Mila, kierowane wtedy przez Marata Tiszczenko zaprojektowało swój śmigłowiec konwencjonalnie; konstrukcja Mi-28N jest czymś pośrednim między pozbawionym ładowni dla desantu Mi-24 oraz amerykańskim Boeing AH-64 Apache, który już wtedy stał się wzorcem śmigłowca bojowego. Dwóch członków załogi siedzi jeden za drugim, pilot z tyłu, a operator uzbrojenia i nawigator – z przodu. Pięciołopatowy wirnik nośny ma łopaty wykonane z kompozytów; wirnik ogonowy jest krzyżowy (typu X), z dwoma wirnikami dwułopatowymi na wspólnej osi. Czterostopniowa przekładnia główna WR-29 została wykonana na wzór przekładni zrobionej wcześniej dla ciężkiego śmigłowca transportowego Mi-26.

Przemysł zbrojeniowy

 ZOBACZ WSZYSTKIE

WOJSKA LĄDOWE

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Wozy bojowe
Artyleria lądowa
Radiolokacja
Dowodzenie i łączność

Siły Powietrzne

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Samoloty i śmigłowce
Uzbrojenie lotnicze
Bezzałogowce
Kosmos

MARYNARKA WOJENNA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Okręty współczesne
Okręty historyczne
Statki i żaglowce
Starcia morskie

HISTORIA I POLITYKA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Historia uzbrojenia
Wojny i konflikty
Współczesne pole walki
Bezpieczeństwo
bookusertagcrosslistfunnelsort-amount-asc