Fot. Northrop Grumman

Program mający na celu zbudowanie 132 trudnowykrywalnych strategicznych samolotów bombowych B-2A podjęto w Stanach Zjednoczonych w 1977 r. za prezydentury Jimmy Cartera, w momencie kiedy zamknięto program samolotu bombowego Rockwell International B-1A. Prace badawczo-rozwojowe nad tak zaawansowaną konstrukcją musiały potrwać odpowiednio długo, dlatego oblot samolotu B-2A wykonano dopiero w 1989 r. Z powodu zakończenia zimnej wojny i związanego z tym ogólnoświatowego odprężenia produkcję B-2A zakończono na 21. egzemplarzu.

Firma Northrop Corporation Aircraft Division z Hawthorne w Kalifronii, w której powstał ten supernowoczesny bombowiec, podjęła prace nad zmniejszeniem skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego w 1966 r. Inspiracją dla tych badań była praca sowieckiego fizyka Piotra J. Ufimcewa, który zajmował się dyfrakcją (odbiciem) fal świetlnych i radiowych (w tym radiolokacyjnych) od przedmiotów o różnym kształcie. Jego prace prowadzone w Instytucie Fizyki Uniwersytetu Państwowego w Odessie od 1952 r. nie wzbudziły niczyjego zainteresowania. Sugerowano mu nawet, że marnuje czas. Nikt nie sprzeciwiał się więc jawnemu opublikowaniu jego teorii geometrycznej i fizycznej dyfrakcji fal radiowych. Ukazała się ona w 1962 r. i szybko została przetłumaczona na angielski. W Stanach Zjednoczonych zainteresowały się tą teorią m.in. duże firmy lotnicze, a szczególne osiągnięcia na polu jej wykorzystania miał Lockheed i Northrop.
Dla firmy Northrop teorię Ufimcewa rozwinął pracujący dla niej fizyk, dr Kenneth M. Mitzner. W 1970 r. powstał skomplikowany model matematyczny pozwalający na obliczenie skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego samolotu, który to model sprawdzono dokonując matematycznego obliczenia powierzchni odbicia radiolokacyjnego samolotu F-4C. Okazało się, że obliczenia teoretyczne były zgodne z pomiarami praktycznymi. W 1974 r. opracowano program komputerowy znany jako GEMSCAT, umożliwiający obliczanie skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego różnych kształtów płatowca. Oczywiście, nie zaniedbano też równoległych prac nad materiałami absorbującymi promieniowanie radiolokacyjne RAM (Radar Absorbing Material), prowadzonych równolegle do badań firmy Lockheed.
W grudniu 1974 r. Agencja Zaawansowanych Obronnych Projektów Badawczych Departamentu Obrony USA (Defense Advanced Research Projects Agency, DARPA), podjęła studia nad obliczeniem maksymalnej skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego, gwarantującej pokonanie radzieckiego systemu obrony powietrznej. Kontrakt na przeprowadzenie tych badań otrzymały firmy Northrop i McDonnell Douglas.
W firmie Northrop pracami tymi zajął się John F. Cashen, inżynier elektryk, absolwent New Jersey Institute of Technology w Newark, który w latach 1960-1965 pracował w Bell Laboratories, a następnie jako inżynier elektronik w Hughes Aircraft Company w latach 1965-1973, nim podjął pracę w firmie Northrop. Tutaj od początku pracował w grupie, zajmującej się redukcją odbicia radiolokacyjnego samolotu, pracując w grupie fizyków i matematyków dr. Mitznera, w której pracowali też S. Stanley Locus, Fred K. Oshiro, Hugh C. Heath, Moe Star, Randall J. Coleman. W międzyczasie John F. Cashen skończył studia magisterskie na Uniwersytecie Kalifornijskim, a następnie obronił na nim doktorat. W tej grupie Moe Star zajmował się opracowaniem kształtu samolotu o najmniejszej wykrywalności, dr Cashen był specjalistą od fal elektromagnetycznych, całością zaś kierował dr Mitzner.

Fot. Northrop Grumman