Dornier Do 17
Wczesnym wieczorem samoloty III./KG 2 skierowane zostały przeciwko celom skupionym wokół Charleville. Nad celem bombowce powitał silny i celny ogień przeciwlotniczy; sześciu członków załóg odniosło rany – pilot jednego z Dornierów, Ofw. Chilla, zmarł na skutek odniesionych obrażeń jeszcze tego samego dnia w szpitalu polowym Luftwaffe. Jeden bombowiec z 7./KG 2 (Fw. Klöttchen) został zestrzelony, a jego załoga dostała się do niewoli. Dwa kolejne, w tym samolot dowódcy 9./KG 2, Oblt. Davidsa, zostały ciężko uszkodzone i musiały przymusowo lądować na lotnisku Biblis. W rejonie Vouziers formację I. i II./KG 3 przechwyciły myśliwce Hawk C.75 z GC II./2 i GC III./7 oraz Hurricane z 501. dywizjonu RAF. Myśliwcy alianccy zestrzelili trzy bombowce Do 17 Z, a dwa dalsze odniosły uszkodzenia.
W dniach 13 i 14 maja 1940 r. jednostki Wehrmachtu wspierane przez Luftwaffe zdobyły przyczółki na drugim brzegu Mozy w pobliżu Sedanu. W działaniach wyróżniły się załogi Do 17 Z należących do KG 2, które z niezwykłą precyzją bombardowały pozycje francuskie. Skoncentrowany ogień francuskiej obrony przeciwlotniczej spowodował utratę jednego samolotu przez 7./KG 2 oraz uszkodzenie sześciu innych. Bardzo aktywne były również załogi Do 17 Z z KG 76; sześć bombowców zostało uszkodzonych ogniem z ziemi.
Bombowce Do 17 Z aktywnie operowały również 15 maja 1940 r. Około 8:00 grupa około 40 Dornierów Do 17 Z należących do I. i II./KG 3, eskortowanych przez kilkanaście dwusilnikowych Messerschmittów Bf 110 C z III./ZG 26, zaatakowana została w pobliżu Reims przez Hurricane z 1. dywizjonu RAF. Messerschmitty odparły napastników, zestrzeliwując dwa myśliwce brytyjskie przy stracie dwóch własnych. W czasie gdy eskorta zajęta była walką z nieprzyjacielem, bombowce zaatakowane zostały przez Hurricane z 501. dywizjonu RAF. Anglicy zestrzelili dwa Do 17 Z, ale sami stracili dwa samoloty, trafione ogniem strzelców pokładowych.
Tuż przed 11:00 siedem Do 17 Z z 8./KG 76 zaatakowanych zostało przez patrolujące w pobliżu Namur Hurricane z 3. dywizjonu RAF. Brytyjczycy zestrzelili jeden bombowiec, tracąc dwa samoloty. Jeden z nich zestrzelony został przez strzelców pokładowych niemieckich bombowców, a drugi zapisał na swoje konto Lt. Joachim Müncheberg z III./JG 26. Późnym popołudniem 6./KG 3 straciła jeszcze jeden samolot Do 17, zestrzelony nad Luksemburgiem przez myśliwce alianckie. Tego dnia głównymi celami nalotów KG 2 były stacje i instalacje kolejowe w rejonie Reims; trzy bombowce zostały zestrzelone przez myśliwce, dwa inne doznały uszkodzeń.
Po przełamaniu frontu pod Sedanem wojska niemieckie rozpoczęły szybki marsz w kierunku wybrzeża kanału La Manche. Głównym zadaniem Do 17 było teraz bombardowanie wycofujących się kolumn alianckich oraz zgrupowań wojsk, które koncentrowały się na brzegach niemieckiego korytarza, próbując kontratakować. 20 maja czołówki pancerne Wehrmachtu dotarły do brzegów Kanału, odcinając od reszty sił armię belgijską, Brytyjski Korpus Ekspedycyjny oraz część armii francuskiej. 27 maja rozpoczęła się ewakuacja sił brytyjskich z Dunkierki. Luftwaffe stanęła przed trudnym zadaniem, ponieważ rejon Dunkierki znajdował się w zasięgu myśliwców RAF bazujących we wschodniej Anglii. Już we wczesnych godzinach porannych nad celem pojawiły się Do 17 Z należące do KG 2; akcję zapamiętał Gefr. Helmut Heimann – radiooperator w załodze samolotu U5+CL z 3./KG 2:
27 maja wystartowaliśmy o godzinie 7:10 z lotniska w Geinsheim do lotu operacyjnego w rejon Dunkierka – Ostenda – Zeebrügge z zadaniem powstrzymania odwrotu angielskich oddziałów z Francji. Po niekończącym się dolocie do celu dotarliśmy tam, znajdując się na wysokości 1500 m. Artyleria przeciwlotnicza strzelała bardzo celnie. Nieco rozluźniliśmy szyki poszczególnych kluczy, rozpoczynając wykonywanie lekkich uników, aby utrudnić celowanie artylerzystom. Lecieliśmy po prawej stronie w składzie ostatniego klucza, zwanego z tego powodu „Kugelfang” (kulochwyt).
Naraz zobaczyłem dwa myśliwce kierujące się prosto na nas. Natychmiast zawołałem: „Uwaga, dwa myśliwce od tyłu z prawej!” i przygotowałem broń do strzału. Peter Broich dodał gazu, aby zmniejszyć dystans do maszyny lecącej przed nami. W ten sposób mogliśmy we trójkę ostrzeliwać myśliwce. Jeden z myśliwców zaatakował z niewidzianą dotychczas zaciętością, nie bacząc na nasz ogień obronny oraz strzelającą przez cały czas artylerię przeciwlotniczą, a następnie przeleciał tuż nad nami. Kiedy odbijał od nas ciasnym zwrotem, zobaczyliśmy jego dolne płaty pomalowane białym i czarnym kolorem.
Drugi atak wykonał od prawej do lewej, ostrzeliwując ostatni klucz w szyku. Później pokazał nam jeszcze raz kokardy na skrzydłach i odleciał wraz ze swoim towarzyszem, który przez cały czas go osłaniał, nie włączając się do walki. Nie zobaczył już skutków swoich ataków. Po celnym trafieniu musieliśmy wyłączyć jeden z silników, odłączyć się od formacji i w pośpiechu zawrócić.
Nad lotniskiem Trier nad Mozelą wystrzeliliśmy rakietę alarmową i rozpoczęliśmy manewr lądowania. Cały płatowiec klekotał i huśtał się na wszystkie strony, ale pomimo pracującego tylko jednego silnika i opon przebitych pociskami Peter gładko posadził maszynę na pasie. Nasz dzielny Do 17 zainkasował przeszło 300 trafień. Na skutek wybuchu trafionych butli tlenowych kilka odłamków utkwiło mi w piersiach, musiałem więc udać się do lazaretu w Trier.1
Cztery klucze Do 17 Z należących do III./KG 3, które zbombardowały zbiorniki paliwa znajdujące się na zachód od portu, zostały zaskoczone niespodziewanym atakiem dywizjonu Spitfire. Pozbawione osłony myśliwskiej bombowce były bez szans; w ciągu kilku minut sześć z nich zostało zestrzelonych. W tym samym czasie powracające do bazy Do 17 Z z II. i III./KG 2 zostały zaatakowane przez Spitfire z 65. dywizjonu RAF. Brytyjskie myśliwce zestrzeliły trzy bombowce Do 17 Z, a trzy kolejne odniosły poważne uszkodzenia.
