EA-18G Growler jest samolotem walki elektronicznej opartym o dwumiejscową wersję wielozadaniowego samolotu bojowego bazowania pokładowego F/A-18F Super Hornet, który zastąpił samoloty walki elektronicznej EA-6B Prowler w służbie amerykańskich sił morskich.
Pomysł zbudowania samolotu walki elektronicznej na bazie dwumiejscowego myśliwca wielozadaniowego Boeing F/A-18F Super Hornet pojawił się pod koniec lat 90. XX wieku. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych (US Navy) zaczęła się wówczas zastanawiać nad wyborem następcy dla starzejących się pokładowych samolotów walki elektronicznej EA-6B Prowler. Szukano relatywnie taniego rozwiązania, które nie wymagałoby rozpoczęcia budowy od podstaw nowej konstrukcji. Wybór F/A-18F wydawał się najlepszym i najtańszym rozwiązaniem, dającym również korzyści z potencjalnej unifikacji floty samolotów pokładowych.
W grudniu 2003 r. marynarka przyznała firmie Boeing 5-letni kontrakt na opracowanie i demonstrację systemu SDD (System Development and Demonstration). Budowa pierwszego egzemplarza testowego oznaczonego jako EA-1 rozpoczęła się w październiku 2004 r. 30 czerwca 2006 r. w bazie marynarki NAS Patuxent River rozpoczęto testy w locie egzemplarza F/A-18F (BuNo 165875) wyposażonego w zamontowane na końcach skrzydeł zasobniki dla EA-18G. Myśliwiec ten później przywrócono do pierwotnej konfiguracji.
15 sierpnia 2006 r. oblatano egzemplarz testowy EA-1(BuNo 166641), natomiast drugi egzemplarz testowy – EA-2 (BuNo 166642) – został oblatany 10 listopada 2006 r. Samoloty testowe zostały zbudowane na bazie egzemplarzy F/A-18F numer F-134 oraz F-135 wycofanych z linii produkcyjnej Boeinga w St. Louis. Jako, że nie były to zbudowane od podstaw EA-18G, marynarka nadała im oznaczenie NEA-18G. Egzemplarz EA-1 przeznaczono początkowo do testów naziemnych, w tym testów w komorze bezechowej centrum testowego ACETEF (Air Combat Environment Test and Evaluation Facility) znajdującego się w bazie NAS Patuxent River w stanie Maryland. EA-2 wziął najpierw udział w testach poligonowych w NAS Patuxent River, a następnie został przeniesiony do bazy marynarki NAWS China Lake w Kalifornii. Przeszedł on wówczas serię testów na należącym do bazy poligonie elektronicznym „Echo” (ECR – Electronic Combat Range).
EA-18G po raz pierwszy został użyty w walce podczas operacji „Odyssey Dawn”, wymuszając strefę zakazu lotów nad Libią w 2011 r.
Konstrukcja EA-18G jest oparta w ponad 90 proc. na konstrukcji myśliwca F/A-18F Super Hornet. Podobnie jak on, Growler ma dwuosobową załogę, jednakże tylny fotel, zamiast oficera systemów pokładowych (NFO – Naval Flight Officer) jak ma to miejsce w F/A-18F, zajmuje oficer walki elektronicznej (EWO – Electronic Warfare Officer). Tak jak w F/A-18F, tylny kokpit jest pozbawiony drążka sterowego. EWO wykonuje wszystkie zadania, które w 4-osobowym EA-6B wykonywało trzech oficerów przeciwdziałania elektronicznego (ECMO – Electronic Counter-Measures Officer). Jest to możliwe dzięki zwiększonej automatyzacji systemów pokładowych EA-18G w porównaniu z systemami EA-6B.
Stanowisko EWO jest wyposażone w trzy główne wielofunkcyjne wyświetlacze ciekłokrystaliczne AMD (Advanced Multipurpose Display). W centrum znajduje się duży, kolorowy wyświetlacz AMD o wymiarach 203 x 254 mm, a po jego bokach dwa mniejsze AMD o wym. 127 x 127 mm. AMD mają możliwość wyświetlania ruchomej, kolorowej mapy taktycznej (TAMMAC – Tactical Aircraft Moving Map).
W EA-18G zamontowano najnowszą wersję systemu walki elektronicznej, w którą były wyposażone samoloty EA-6B, czyli tzw. pakiet ICAP III. Za integrację pakietu ICAP III odpowiadała firma Northrop Grumman – główny podwykonawca programu. Z pakietu ICAP III przeniesiono trzy komponenty: system zakłócania taktycznego AN/ALQ-99F TJS (trzy podwieszane zasobniki walki elektronicznej), system odbioru sygnałów radiowych Litton AN/ALQ-218 oraz system przeciwdziałania Marconi AN/ALE-47 TACDS (wyrzutnik przeciwradiolokacyjnych i termicznych nabojów zakłócających).
W EA-18G zamontowano najnowszą wersję systemu odbioru sygnałów radiowych oznaczoną jako AN/ALQ-218(V)2 oraz system zakłócania komunikacji radiowej Raytheon AN/ALQ-227(V)1 CCS (Comunications Countermeasures System), który zastąpił montowany w EA-6B system AN/USQ-113(V)4. System AN/ALQ-218(V)2 opracowany został przez firmę Northrop Grumman Electronics Systems. Ponadto EA-18G wyposażono w system pozwalający na prowadzenie radiowej komunikacji głosowej podczas emisji sygnałów zakłócających – CN-1717A INCANS (Interference CANcellation System). System ten również nie występował w EA-6B.
EA-18G „odziedziczył” po myśliwcach F/A-18E/F pokładową stację radiolokacyjną Raytheon AN/APG-79 z matrycą aktywnego skanowania fazowego (AESA). Został on sprzężony z systemem walki elektronicznej, tak że może on niejako korzystać z odczytów radaru. Zwiększa to znacznie możliwości systemu w zakresie wykrywania i namierzania kierunkowego celów. Komfortu takiego nie miały załogi Prowlerów, gdyż te nie posiadały pokładowych stacji radiolokacyjnych z prawdziwego zdarzenia, tylko radary nawigacyjne. Do najważniejszych komponentów awioniki EA-18G należą również: system komunikacji satelitarnej SATCOM, taktyczny system łączności Link 16, wielofunkcyjny system dystrybucji danych MIDS, komputer pokładowy z cyfrowym systemem gromadzenia danych AN/AYK-22(V) oraz nahełmowy wyświetlacz z systemem śledzenia celów Vision Systems HMCS.
Aby w EA-18G mogły pomieścić się wszystkie komponenty systemu walki elektronicznej, samolot pozbawiono montowanego w dziobie Super Hornetów działka M61A2 Vulcan kal. 20 mm wraz z bębnem amunicyjnym (system A/A-49A-2). W komorze działka zamontowano komponent walki elektronicznej (EAU – Electronic Attack Unit), oraz podzespoły systemów AN/ALQ-218(V)2 i AN/ALQ-227(V)1 (CCS). W kadłubie, tuż za kokpitem, zamontowano moduły systemów INCANS i AN/ALQ-218(V)2 oraz terminal SATCOM. Trzeba było przez to nieznacznie zmniejszyć kadłubowy zbiornik paliwa.
Na składanych końcach skrzydeł, w miejscu gdzie w Super Hornecie znajdują się szyny do przenoszenia pocisków „powietrze-powietrze” małego zasięgu AIM-9 Sidewinder, zamontowano zasobniki mieszczące anteny systemu AN/ALQ-218(V)2. Jest to najbardziej charakterystyczny zewnętrzny element odróżniający EA-18G od F/A-18F. Zasobniki mają inną masę oraz charakterystyki aerodynamiczne niż pociski „powietrze-powietrze”, dlatego Boeing przeprojektował końcówki skrzydeł, które otrzymały nieco przemodelowaną krawędź natarcia i znajdujące się na krawędzi spływu lotki oraz nowe zawiasy.
Dodatkowo, na każdym skrzydle, mniej więcej w połowie długości, zamontowano listwę aerodynamiczną, po to aby zwiększyć stabilność poprzeczną podczas lotu. Zewnętrznymi cechami odróżniającymi EA-18G jest również zamontowana na grzbiecie, za kokpitem, odbiorcza antena mieczowa systemu CCS oraz konforemna antena systemu SATCOM – widoczna w postaci wybrzuszenia na tylnej części grzbietu. Dodatkowe anteny systemu AN/ALQ-218(V)2 zamontowano również po obydwu stronach dziobu, na gondolach silnikowych oraz na końcach stateczników pionowych. Wraz z zasobnikami umieszczonymi na końcach skrzydeł, zapewniają one wykrywanie emisji radiowej w zakresie 360° wokół samolotu.
EA-18G posiada sześć pylonów podskrzydłowych, jeden centralny – podkadłubowy oraz dwa tzw. konforemne zaczepy na krawędziach gondoli silnikowych. Samolot przystosowano do przenoszenia trzech zasobników walki elektronicznej AN/ALQ-99, które podwieszane są na środkowych pylonach podskrzydłowych oraz na pylonie podkadłubowym. Pod skrzydłami podwieszane są tzw. zasobniki wysokopasmowe, natomiast pod kadłubem zasobnik niskopasmowy. Na wewnętrznych pylonach podskrzydłowych oraz na pylonie podkadłubowym można podwieszać dodatkowe zbiorniki paliwa o pojemności 1816 l każdy. Zewnętrzne pylony podskrzydłowe zarezerwowano dla pocisków przeciwradiolokacyjnych AGM-88 HARM, natomiast pociski „powietrze-powietrze” średniego zasięgu AIM-120 AMRAAM montowane są na gondolach silnikowych.
Pełna wersja artykułu
