23 września operujący w ramach trzeciej lotniskowcowej grupy uderzeniowej (Carrier Strike Group 3), utworzonej wokół USS Abraham Lincoln (CVN 72) typu Nimitz, zbiornikowiec floty USNS Big Horn (T-AO-198) Henry J. Kaiser został uszkodzony.

Powodem odesłania okrętu było uszkodzenie kadłuba w części rufowej zbiornikowca, do którego doszło w nocy 23 września. Okręt najprawdopodobniej wszedł na podwodną przeszkodę w wyniku czego doszło do uszkodzenia maszyny sterowej a także rozszczelnienia na flanszach połączeń systemów wodnych oraz poszycia samego kadłuba doprowadzając m.in. do częściowego zalania przedziału silników głównych. W chwili zdarzenia okręt operował wraz z grupą na wodach Morza Arabskiego u wybrzeży Omanu. Wypadek ten nie pociągnął za sobą żadnych ofiar ani też rannych jak i nie stwierdzono wycieku paliwa ani innych substancji ropopochodnych, co biorąc pod uwagę jednokadłubową konstrukcję jest szczęśliwym omenem. Okręt po wstępnych oględzinach i uszczelnieniu przecieków odholowany został do Dubaju na niezbędne naprawy dokowe.

Największym jednak problemem, poza uszkodzeniem okrętu, jest pozostawienie okrętów eskorty Lincolna bez dostępu do paliwa, co zdecydowanie zmniejsza ich możliwości operacyjne. A wg. dostępnych informacji w rejonie środkowego wschodu US Navy nie dysponuje żadnym innym okrętem tej klasy. Źródła zbliżone do oficjalnych potwierdzają, że trwają obecnie prace mające na celu wylizingowanie komercyjnej jednostki, która zastąpi uszkodzonego T-AO-198. Należy także pamiętać że gdy taka jednostka już zostanie znaleziona na jej pokładzie konieczne będzie zainstalowanie skonteneryzowanego systemu dystrybucji paliwa i ładunków znanego pod akronimem CONSOL (consolidated cargo replenishment at sea) wraz z niezbędnym i wyszkolonym personelem. Umożliwi to realizację operacji RAS przez dowolny cywilny tankowiec.

Zespół uderzeniowy Abrahama Lincolna wszedł na wody Oceanu Indyjskiego w dniu 14 września, celem zluzowania operującego tam od lipca, w ramach realizowanej pod egidą Stanów Zjednoczonych operacji Prosperity Guardian, zespołu bliźniaczego USS Theodore Roosevelt (CVN-71). Big Horn jest 12 z 16 okrętów typu Henry J. Kaiser, jakie zbudowano na zamówienie US Navy. Obecnie pod amerykańską banderą pozostaje 15 okrętów tego typu, w maju 2009 roku odsprzedano bowiem Chile, wyłączony z eksploatacji od 1996 roku, USNS Andrew J. Higgins (T-AO-190). Po zakończonym remoncie w lutym 2010 roku rozpoczął on służbę jako Almirante Montt (AO 52). Przyszły Big Horn zamówiony został 20 czerwca 1988 roku, a jego budowniczym (podobnie jak wszystkich pozostałych zbiornikowców tego typu) była stocznia Avondale Shipyard Inc. z Nowego Orleanu w stanie Luizjana. Stępkę położono 9 października 1989 roku, wodowanie miało miejsce 2 lutego 1991 roku, a do służby w siłach pomocniczych NFAF (Naval Fleet Auxiliary Force) amerykańskiego dowództwa logistycznego MSC (Military Sealift Command) wszedł 21 maja 1992 roku.

Jednostki typu Henry J. Kaiser legitymują się wypornością pełną 41 353 ton i nośnością 31 200 DWT, przy wymiarach 206,5×29,7×11 m. Zabudowane w kadłubie zbiorniki umożliwiają przyjęcie do 28 600 metrów sześciennych paliwa okrętowego oraz nafty lotniczej, dodatkowo okręt posiada pomieszczenia o powierzchni 690 metrów kwadratowych do przewozu szeroko pojętych ładunków suchych. Opisywane jednostki mogą także przyjąć na pokład do 128 palet w warunkach chłodniczych. Co ciekawe, z wyjątkiem USNS Patuxent (T-AO-201), Laramie (T-AO-203) i Rappahannock (T-AO-204), okręty te nie mają kadłuba podwójnego, co jest standardem w przypadku cywilnych zbiornikowców. W przypadku wspomnianej trójki zastosowanie podwójnego poszycia wpłynęło na zmniejszenie pojemności zbiorników o 12%. Okręty posiadają siedem stanowisk UNREP (Underway replenishment), z których pięć przeznaczonych jest do przekazywania paliwa. Umożliwia to obsługę do dwóch okrętów w tym samym czasie podając paliwo okrętowe z wydajnością do 3300 m3/h i do 1980 m3/h w przypadku paliwa lotniczego. Okręt nie ma stałego uzbrojenia obronnego, jednak projekt zakłada instalację systemu obrony bezpośredniej Mk15 Phalanx w przypadku zaistnienia takiej konieczności. Brak hangaru śmigłowców powoduje, że mimo posiadania sporej wielkości lądowiska, jednostki nie posiadają możliwości realizowania jakichkolwiek prac obsługowych tego typu maszyn. Napęd zbiornikowców składa się z dwóch średnioobrotowych silników wysokoprężnych Colt-Pielstick PC4-2/2 10V-570 obracających dwoma wałami napędowymi ze śrubami o skoku zmiennym. Łączna moc generowana przez tak skonfigurowaną siłownię wynosi 25683 kW co umożliwia osiągnięcie przez okręt prędkości maksymalnej 20 węzłów.