Ju 88 A należące do LG 1 podczas lotu wzdłuż wybrzeża południowej Anglii.

Okres około trzech tygodni między zawarciem rozejmu z Francją, a rozpoczęciem na szerszą skalę operacji powietrznych przeciwko Wielkiej Brytanii Luftwaffe wykorzystała na przezbrojenie kolejnych jednostek w samoloty bombowe Ju 88 A. Latem 1940 r. już 12 dywizjonów posiadało na swoim wyposażeniu bombowce tego typu.

Historycy brytyjscy za początek Bitwy o Anglię uznają 10 lipca 1940 r. Wówczas to pierwszy sukces odniosły 63 samoloty Ju 88 A należące do KG 51, KG 54 i III./LG 1, które bez strat własnych zbombardowały fabrykę amunicji w Falmouth oraz stację kolejową i elektrownię w Swansea. W czwartek, 11 lipca, Luftwaffe straciła dwa pierwsze Ju 88 w Bitwie o Anglię, były to maszyny należące do I./KG 51 i II./LG 1. Następnego dnia, około 18:20 sekcja Hurricane należących do 145 dywizjonu RAF przechwyciła nad Kanałem kilka Ju 88 z 3./KG 51 eskortowane przez niszczyciele Bf 110. P/O Robert Duncan Yule, Nowozelandczyk ze 145 dywizjonu RAF, celnie ostrzelał jeden z bombowców, który rozbił się przy lądowaniu w Villaroche grzebiąc w swoich szczątkach załogę.
W sobotę, 13 lipca, po ataku na konwój przybrzeżny 6./KG 51 straciła jednego Ju 88, który po długim pościgu zestrzelony został przez Hurricane z 43 dywizjonu RAF. Dwa dni później, 15 lipca, trzy Ju 88 należące do II./LG 1 zrzuciły 12 bomb 500 kg na zakłady Westland Aircraft Co. w Yeovil trafiając budynki i pas startowy. W drodze powrotnej nad Kanałem zestrzelony został Ju 88 A-1 z 4./LG 1.

Przód kadłuba samolotu Ju 88 A należącego do KG 77.

18 lipca podczas próby zbombardowania konwoju na południowy wschód od Swanage grupa Ju 88 należących do KG 54 zaatakowana została przez Spitfire z 609 dywizjonu. F/O A.R. Edge zestrzelił Ju 88 A-1 z I./KG 54. Ogień niemieckich strzelców pokładowych odpędził pozostałych napastników, dwa Spitfire zostały zestrzelone. Tego samego dnia w nalocie na Cardiff brał udział Uffz. Walter Malzahn, obserwator w załodze bombowca L1+LP z 6./LG 1, który pilotował Fw. Felix Siegmund:
Nie wiem, czy było osiem czy więcej myśliwców. Była ich cała chmara, początkowo stanowiły tylko punkty nad horyzontem. Fw. Siegmund podjął próbę poderwania maszyny w gęste chmury znajdujące się nad nami. Podczas tego manewru przeciągnął maszynę i spadliśmy w dół kręcąc zwitki korkociągu. Niewiele metrów nad powierzchnią wody Ju 88 poderwał się w górę, nie było do końca jasne, czy samolot wyszedł z nurkowania sam, czy też wyciągnął go Siegmund. Siegmund z półuśmiechem spojrzał na mnie i powiedział: „A cóż to było?” W każdym bądź razie myśliwce straciły nas z oczu i mogliśmy cali i zdrowi na duszy i ciele wylądować u „Dziewicy Orleańskiej”.

20 lipca w godzinach porannych patrolująca sekcja Hurricane z 56 dywizjonu zestrzeliła w pobliżu St. Osyth pojedynczego Ju 88, F6+BM należącego do 4.(F)/122. W nocy z 22 na 23 lipca bombowce Luftwaffe przeprowadziły operację minowania portów brytyjskich. Jedną z czwórek Ju 88 należących do 7./KG 30, które bazowały na lotnisku Zwischenahn, prowadził dowódca eskadry, Hptm. Hans-Joachim „Hajo” Herrmann. Zadaniem eskadry było zaminowanie wejścia do portu w Plymouth. Jednostka doleciała w rejon celu na wysokości 3300 m, a następnie po zmniejszeniu prędkości do 270 km/h samoloty obniżyły wysokość lotu do 100 m zamierzając zrzucić miny wzdłuż falochronu. Lecąc na małej wysokości Hptm. Herrmann zauważył powyżej ciemny zarys balonu zaporowego. Niemiec natychmiast poderwał maszynę, lecz lecący z niewielką prędkością Junkers zbyt wolno nabierał wysokości i zaczepił skrzydłem o powłokę balonu. Samolot i balon zaczęły spadać w dół, jak wspomina Hptm. Herrmann: Trwało to zaledwie kilka sekund, ale wydawało się, że to całe godziny. Nagle zorientowałem się, że brytyjskie reflektory przeciwlotnicze świecą na nas z góry – odpadliśmy od balonu i byliśmy teraz na grzbiecie, utraciwszy prawie całą prędkość, spadając bez kontroli.2 Herrmann wydał załodze rozkaz opuszczenia maszyny, odrzucił osłonę kabiny i w tym momencie udało mu się opanować samolot, który nabrał prędkości i wyrównał lot. Hptm. Herrmann, nie bacząc na zmasowany ogień OPL, zrzucił miny i lecąc tuż nad powierzchnią wody skierował się w stronę macierzystej bazy. Po powrocie okazało się, że jego samolot miał tylko niewielkie wgniecenie poszycia na skrzydle oraz zdrapaną farbę.

W godzinach popołudniowych 25 lipca cztery Ju 88 należące do 5./KG 51 zbombardowały zakłady lotnicze Gloster w Hucclecote. Jeden z Junkersów, niosący kadłubowe oznaczenie 9K+GN, przelatując w pobliżu lotniska South Cerney zderzył się w powietrzu z samolotem szkolnym Miles Master z 5 FST, który pilotował Sgt. G.H. Bell. Obydwa samoloty spadły na ziemię, z załogi bombowca zginął Uffz. Heine, a ranny Uffz. Dorner oraz Uffz. Hugelschäfer i Gefr. Treu dostali się do niewoli.

We wczesnych godzinach rannych 28 lipca 1940 r. Ju 88 należące do I./KG 51 bombardowały Crewe tracąc samolot W.Nr. 7036, 9K+HL, który z powodu braku paliwa musiał wylądować przymusowo pod Buckholt Farm, Bexhill w Sussex. Inny Ju 88 A-1 z tej samej jednostki rozbił się przy lądowaniu z powodu awarii silnika na lotnisku Laroche, jego załoga wyszła z wypadku bez szwanku. Podczas porannego nalotu Ju 88 na Plymouth F/L P.C. Hughes z 234 dywizjonu RAF zestrzelił samolot z 5./LG 1. Również 9./KG 4, która atakowała brytyjskie statki u ujścia Tamizy straciła dwa Ju 88 A-1. Obydwa bombowce doznały uszkodzeń od ognia OPL i rozbiły się podczas lądowania w Theville i Schiphol.

W poniedziałek, 29 lipca, jednego Ju 88 stracił III./KG 51. Samolot rozbił się w pobliżu Nogent-le-Rothrou. Tego samego dnia podczas nalotu na konwój sekcja Hurricane należących do 145 dywizjonu RAF zestrzeliła Ju 88 A-1 z 4./KG 76.