7 maja irańska agencja informacyjna Tasnim ujawniła materiały z badań poligonowych strzelaniem pocisków rakietowych Farj-5 uzbrojonych w nowy typ głowicy – termobarycznej. W ten sposób w Iranie wprowadzono kolejne ulepszenie w długiej linii rozwojowej tych popularnych pocisków polowej artylerii rakietowej.

Agencja informacyjna Tasnim podała, że poligonowe strzelania nowej wersji pocisku przeprowadziły poddziały Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, natomiast nową wersję pocisku Farj-5 (Fardż), czy raczej samą głowicę termobaryczną, skonstruowano w Organizacji (ds.) Badań i Samowystarczalnego Dżihadu Wojsk Lądowych Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (czyli organizacji naukowo-badawczo-rozwojowej związanej z Korpusem). Tasnim nie wyjaśnia, czy nową głowicę można zainstalować w dotychczas stosowanych wersjach pocisków Farj-5, czy też pocisk z głowicą termobaryczną będzie stanowił odrębny typ amunicji. Tasnim podaje, że nowa termobaryczna głowica ma 1,5-krotnie większą siłę rażenia niż ta o analogicznej masie elaborowana trotylem. Tasnim podkreśla też, że nowa głowica termobaryczna należy do kategorii amunicji małowrażliwej – zastosowania flegmatyzatorów jest typowe dla termobarycznych materiałów wybuchowych. Nie podano danych taktyczno-technicznych pocisku Farj-5 z głowicą termobaryczną, opublikowano natomiast nagranie wideo z poligonowego strzelania.

Z tego, co pisze agencja Tasnim, można wyciągnąć wniosek, że termobaryczna głowica pocisku Farj-5 elaborowana jest stałym materiałem wybuchowym, którego detonacja powoduje rozrzucenie „paliwa” (Tasnim wspomina o wybuchowym „pyle”, co wskazuje na sproszkowany metal, np. glin lub magnez, spełnia on zarazem rolę flegmatyzatora), którego spalenie z udziałem atmosferycznego tlenu następuje w ostatniej fazie detonacji takiego ładunku termobarycznego, co znacznie wzmacnia falę podmuchową. Pocisk rakietowy Farj-5 ma średnicę 333 mm i napędzany jest silnikiem rakietowym na paliwo stałe – dostępne są dwie wersje, o zasięgu 75 km z napędem jednostopniowym i o zasięgu 180 km z dodatkowym napędowym stopniem startowym (na podstawie dostępnego materiału wizualnego można założyć, że pociski dwustopniowe są mniej rozpowszechnione lub coraz rzadziej stosowane). Wersja o zasięgu 75 km mierzy prawie 6,465 m długości, ma masę startową 915 kg, z czego 175 kg przypada na część bojową.

Rodzina pocisków rakietowych Farj liczy obecnie cztery główne typy: Farj-2 i Farj-3, obydwa średnicy 240 mm, a także pociski 333-milimetrowe: Farj-3/-4 i -5. W przypadku trzech ostatnich każdy ma większą długość od poprzednika, co wynika przede wszystkim z dłuższego silnika rakietowego przekładającego się na większy zasięg. Przez ostatnią dekadę Iran skupił wysiłki na opracowaniu korygowanych i kierowanych wersji pocisków Farj-5. Pierwszym były kierowane wersje pocisków Farj-4 (w tym lotnicza) i -5, odpalane z prowadnic, konstrukcyjnie wzorowane na pociskach Fateh-110. Kolejnym był Farj-5C o zasięgu 68 km i masie części bojowej 112 kg, wyposażony w układ kierowania i sterowania w przedniej części, wykorzystujący nawigację bezwładnościową wspomaganą nawigacją satelitarną oraz osiągający kołowy błąd trafienia poniżej 30 m bez względu na warunki odpalenia. Wkrótce powstała także analogiczna wersja pocisku Farj-4 (GF4R). Kolejną wersją był odpowiednik pocisku Farj-5C o obniżonej masie startowej do 750 kg i długości do 5,29 m o zasięgu 40 km, tzw. GR40. Kolejną jednostopniowy pocisk korygowany (GF5 LR2) o zasięgu 150 km (~6,485 m długości) bez zmian w zakresie masy. Jest też wersja GF5 – prawdopodobnie odpalany z lufowych wyrzutni udoskonalony zamiennik/następca wersji Farj-5C. Pociski te są oferowane również na eksport. Na ich bazie powstały jemeńskie pociski rakietowe Badr-1P/-2P/-3, Saeer i Qasim-1. Te pierwsze z powodzeniem używane bojowo w wojnie domowej przez siły Ansar Allah.

Źródło wideo: ©Tasnim