3 lutego Ministerstwo Obrony Królestwa Norwegii (Forsvarsdepartement) oficjalnie zainicjowało program pozyskania nowych łodzi szturmowych dla elitarnych sił desantowych Kystjegerkommandoen.

Proces zakupu nowych jednostek rozpoczęto od rozesłania zapytań do wybranych kontrahentów. Ze względu na charakter działań oddziałów specjalnych, nowe łodzie mają charakteryzować się możliwością uzyskiwania prędkości maksymalnej 45 węzłów, a także wysokiej prędkości marszowej wynoszącej 40 węzłów. Nie mniej istotnym wymaganiem jest wysoka manewrowość, nawet w najpłytszych rejonach, zdolność szybkiego zatrzymania (tzw. awaryjnego) na jak najmniejszym dystansie oraz jak najkrótszego czasu uzyskania prędkości maksymalnej. Wymagania te, a szczególnie kwestia zatrzymania, de facto wskazują napęd przyszłych jednostek. Tylko bowiem pędniki wodnostrumieniowe, takie jakie są wykorzystywane na obecnie eksploatowanych kutrach szwedzkiej proweniencji typu SB90, dzięki opuszczeniu specjalnej osłony są w stanie zatrzymać jednostki niemal w miejscu, bez ich nadmiernego obciążania. Jednocześnie nowe jednostki mają być większe od SB90 (te mierzą bowiem 15 m), podczas gdy wymagania wskazują na konieczność zakupu kutrów o długości 24 m. Stała załoga składać ma się z sześciu żołnierzy, podczas gdy desant składać ma się z całego plutonu wraz z niezbędnym wyposażeniem i uzbrojeniem.

Wyposażeniem jednostek mają być także dwa lub trzy bezzałogowe aparaty latające (UAV) o masie do 150 kg. UAV ma być w stanie startować i lądować z pokładu jednostki o każdej porze dnia i w każdych warunkach meteorologicznych, w tym przy bardzo niskich temperaturach. Ma być wyposażony w optoelektroniczny system obserwacji, radar z syntetyczną aperturą (SAR), a także w systemy umożliwiające namierzenie transmisji radiowych. Przeznaczeniem UAV ma być nie tylko realizowanie zadań rozpoznawczych na rzecz Kystjegerkommandoen, ale i wykrywanie i wskazywanie celów dla pocisków przeciwokrętowych NSM wystrzeliwanych m.in. z korwet typu Skjold. Współpraca pomiędzy specjalsami a małymi okrętami uderzeniowymi jest praktykowana w Norwegii od wielu już lat.

Istotnym wymaganiem poruszany przez stronę norweską jest możliwość szybkiej konwersji kutrów do roli jednostek ewakuacji medycznej, a także zdolność wyładunku desantu na nieprzygotowany brzeg, co oznacza m.in. odpowiednio wzmocnioną konstrukcję dziobnicy. Autonomiczność jednostek wynosić ma około tygodnia, a zasięg przy prędkości 40 węzłów co najmniej 600 Mm.

Zakupy tak skonfigurowanych jednostek planowane są na lata 2026–2028. Obecnie norwescy komandosi wykorzystują 20, zbudowanych w należącej do szwedzkiego koncernu Saab stoczni Dockstavarvet w Docksta, kutrów typu SB90N (N od Norsk utgave). W odróżnieniu od oryginalnych szwedzkich kutrów, SB90N uzbrojone są w dwa wkm Browning 12,7 mm M2HB, a także zdalnie sterowane stanowisko uzbrojenia Kongsberg Sea Protector na dachu sterówki. Dodatkowo otrzymały one kotwicę na rufie, dzięki czemu są one w stanie samodzielnie zejść z mielizny, bez potrzeby przeciążania napędu. Norweskie kutry otrzymały także dodatkowy agregat prądotwórczy, który zapewnia dostawę prądu, gdy główne silniki są wyłączone. Ze względów praktycznych podwyższono także pomieszczenie dla desantu, dzięki czemu możliwe jest wyprostowanie się w jego wnętrzu zdecydowano się także na dodanie dwóch „pomieszczeń” na dziobie. Mieszczą one toaletę i komorę prowiantu. Norweskie jednostki otrzymały także bardziej wyrafinowane systemy nawigacyjne dostarczone przez Kongsberg Seatex AS. Uzbrojeniem przenoszonym przez desant jest m.in. szynowa wyrzutnia (Portable Ground Launch System) przeciwpancernych pocisków AGM-114 Hellfire.

SB90N legitymują się wypornością pełną 20500 kg, wymiarami 15,9 x 3,8 x 0,8 m. Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne Scania DSI 14 V8 o mocy po 460 kW oraz dwa pędniki wodnostrumieniowe KaMeWa FF. Prędkość maksymalna nieznacznie przekracza 40 węzłów, a zasięg wynosi 240 Mm przy prędkości 20 węzłów (w tym przypadku szczególną widać różnicę w wymaganiach dla nowych jednostek – 600 Mm przy 40 węzłach).