29 października w Filipy uderzyła tropikalna burza Nalgae. W efekcie jej działania śmierć poniosło 48 osób, a kolejne 22 uznaje się za zaginione. Poza stratami cywilnymi żywioł zatopił także trzy okręty należące do sił morskich tego wyspiarskiego państwa.

Dzień później przedstawiciele Marynarki Wojennej Republiki Filipin potwierdzili, że utracone jednostki to trzy wycofane ze służby okręty, które przechodziły proces utylizacji w bazie morskiej w Pascual Ledesma w miejscowości Cavita. Jednostki te zidentyfikowano jako: Rajah Humbadon (PS 11), Sultan Kudarat (PS 22) oraz Cebu (PS 28).

Pierwsza z jednostek jest szczególnie ciekawa, gdyż do dnia opuszczenia bandery, co miało miejsce 15 marca 2018 roku, był to najstarszy okręt w aktywnej służbie na świecie - liczył sobie bowiem 75 lat. Rajah Humbadon zbudowany został w stoczni Federal Shipbuilding and Drydock Company w Kearny w stanie New Jersey jako USS Atherton (DE 169) typu Cannon. Była to licząca 72 jednostki seria niszczycieli eskortowych przeznaczonych głównie do zwalczania okrętów podwodnych. Do służby w US Navy wszedł 29 sierpnia 1943 roku, a kampanię zakończył 10 grudnia 1945 roku, oczekując na dalszy los w rezerwie w Green Cove Springs na Florydzie. 14 czerwca 1955 roku okręt przekazano Japońskim Morskim Siłom Samoobrony, gdzie pod nazwą Hatsuhi (DE 263) przesłużył kolejne 20 lat. W 1975 roku zwrócono go Stanom Zjednoczonym, by 23 grudnia 1978 roku podarować go Filipinom. Banderę tego wyspiarskiego państwa podniósł 27 lutego 1980 roku i do 2011 był okrętem flagowym jego sił morskich. Planowano zachować okręt jako jednostkę muzealną, teraz jednak jego los nie jest już tak pewny, z dużym prawdopodobieństwem trafi jednak na złom. Niszczyciele typu Cannon legitymowały się wypornością pełną 1620 ton przy wymiarach 93×11,23×3,56 m. Napęd stanowiły cztery silniki wysokoprężne General Motors Mod. 16-278A i dwa silniki elektryczne. Jednostki te mogły rozpędzić się do prędkości 21 węzłów, a zasięg wynosił aż 10 800 Mm przy 12 w. Uzbrojenie stanowiły: trzy armaty 76 mm Mk22, poczwórne działko przeciwlotnicze kal. 28 mm, osiem pojedynczych działek kal. 20 mm, potrójna wyrzutnia torped kal. 533,4 mm. Okręty podwodne mogły być zwalczane z wykorzystaniem wyrzutni Mk 10 (słynnego „jeża”) z zapasem 144 granatów, ośmiu miotaczy bomb głębinowych Mk 6 oraz dwóch torów do bomb głębinowych Mk 9.

Pozostałe dwie jednostki utracone w miniony weekend, to także „kawal historii”. Sultan Kudarat (PS 22) zbudowany został jako Crest View (PCE 895), jeden z 68 okrętów patrolowych amerykańskiego typu PCE-842. 29 listopada 1961 roku jednostkę podarowano Republice Wietnamu, gdzie służył jako Đống Đa II (HQ-07) aż do 30 kwietnia 1975 roku, czyli dnia który uznaje się za datę upadku tego kraju w wyniku przegranej wojny wietnamskiej i zwycięstwa Socjalistycznej Republiki Wietnamu. Wówczas też załoga zdecydowała się uciec swoi okrętem na Filipiny. Oficjalne przyjęcie okrętu do służby pod nazwą Sultan Kudarat nastąpiło 27 lipca następnego roku. Został on sklasyfikowany jako korweta typu Malvar (warto wspomnieć że do rodziny korwet typu Malvar zaliczano aż trzy klasy okrętów przejmowanych od US Navy tj. trałowce typu Admirable i okręty patrolowe typu PCE-842 oraz PCE(R)-848, wspólnym mianownikiem był bowiem kadłub, konstrukcyjnie zbliżony dla wszystkich tych jednostek i bazujący na projekcie wspomnianego trałowca). Jednostkę ostatecznie wycofano z eksploatacji dopiero 5 lipca 2019 roku.

Ostatnim utraconym w tym dniu okrętem, a właściwie jego kadłubem, był Cebu. Podobnie jak wspomniany Sultan Kudarat należał on do typu PCE-842. Zbudowany został w stoczni Albina Engine and Machine Works w Portland w stanie Oregon. Banderę US Navy podniósł 31 lipca 1944 roku jako PCE-881. W trakcie krótkiej kampanii w okresie II wojny światowej okręt patrolował wybrzeże Alaski, nie miał tym samym możliwości natknięcia się na przeciwnika. Zaraz po kapitulacji Cesarstwa Japonii okręt odstawiono do rezerwy, w której oczekiwał na dalszy los. 2 lipca 1948 roku już jako Cebu (E-28) został przekazany Filipinom. Okręt jeszcze dwukrotnie zmieniał numer burtowy wraz z klasyfikacją. Ostatecznie, podobnie jak PS 22, został sklasyfikowany jako korweta typu Malvar. Ze służby wycofano go 1 października 2019 roku. Korwety typu Malvar legitymowały się wypornością pełną 914 ton przy wymiarach 56,2×10×2,9 m. Napęd składał się z dwóch silników wysokoprężnych GM12-278A o łącznej mocy 1600 kW, co umożliwiło uzyskanie prędkości maksymalnej 16 węzłów i zasięgu 6600 Mm przy prędkości ekonomicznej 11 węzłów. Ze względu na różnorodność klasy Malvar, także i uzbrojenie oraz wyposażenie elektroniczne nie było ujednolicone. Wyjątkiem jest radar nawigacyjny, którym na obu opisanych okrętach był AN/SPS-64(V)11.

Co ciekawe, w odróżnieniu od wielu wiekowych jednostek eksploatowanych w różnych flotach, te trzy okręty do końca swoich dni pływały i uczestniczyły w międzynarodowych ćwiczeniach, co biorąc pod uwagę drugowojenny rodowód jest nie byle jakim osiągnięciem.