Propozycja General Dynamics Land Systems w programie MPF – Griffin. Jego główne uzbrojenie stanowi „lekka” 120 mm armata XM360, pracowana w ramach programu Future Combat Systems.

Przez długi czas w Stanach Zjednoczonych dominował pogląd, że US Army toczyć będzie walki przede wszystkim z przeciwnikiem o wiele słabszym pod każdym względem, do czego „skrojono” wojska lądowe. Nie tylko globalne zmiany geopolityczne, ale też konflikty asymetryczne wymusiły weryfikację błędnych założeń.

Koniec zimnej wojny doprowadził do militarnego „rozprężenia” w państwach NATO, w tym także w Stanach Zjednoczonych. Po upadku ZSRS i „zadyszce”, w jaką wpadła gospodarka japońska, wydawało się, że amerykańska militarna i gospodarcza hegemonia jest niezachwiana. Oczywiście, nikt nie łudził się, że nastał koniec wszelkich wojen. Do historii przejść miały jednak wielkie konflikty z udziałem równorzędnych stron, dysponujących nie tylko bronią nuklearną, ale także ogromnymi ilościami nowoczesnego uzbrojenia konwencjonalnego. Jedną ze stron miało być mocarstwo, czyli USA jako „globalny policjant”, niekiedy wspierane przez sojuszników, drugą zaś stroną kraj lub grupa państw stwarzająca zagrożenie dla interesów hegemona i grupy współdominujących państw. Po stosunkowo szybkim pokonaniu „państwa bandyckiego” (patrz operacja Iraqi Freedom) siły zbrojne mocarstwa miały płynnie przechodzić do tzw. misji stabilizacyjnej. W praktyce oznaczało to „instalowanie” całkowicie zależnych od sobie nowych władz i okupację podbitego kraju, mającą na celu utrzymanie nowych elit rządzących. Równolegle prowadzone działania, miały nieść za sobą niewielkie koszty i straty.

Wojska lekkie zbyt lekkie

Zasadniczymi narzędziami prowadzenia takiej polityki miały być lekkie i średnie brygadowe zespoły bojowe US Army – IBCT i SBCT (więcej w artykułach Armored Brigade Combat Team – koncepcja oddziałów pancerno-zmechanizowanych US Army w WiT 2/2017 oraz Droga ku transporterowi Stryker Dragoon w WiT 3/2017), dzięki ich dużej mobilności strategicznej i operacyjno-taktycznej. Miały one dzięki temu trafiać na front jako pierwsze i być zdolne do konfrontacji z nieprzyjacielem w każdym środowisku. Podstawowym wyposażeniem IBCT miały być lekkie pojazdy terenowe rodziny HMMWV i ciężarowe FMTV, holowane lekkie działa i moździerze itp., co miało ułatwić transport powietrzny w możliwie krótkim czasie. O możliwościach SBCT stanowić miały przede wszystkim kołowe pojazdy opancerzone Stryker, spośród których największą siłą ognia dysponował wóz wsparcia ogniowego M1128 MGS ze 105 mm armatą. Również przy ich tworzeniu jednym z głównych wymogów była duża mobilność strategiczna, co musiało wpływać na ograniczenie poziomu opancerzenia.
Realia konfliktów w Iraku i Afganistanie szybko doprowadziły do weryfikacji tych założeń. Lekko opancerzone i nieopancerzone pojazdy nie zapewniały należytej ochrony amerykańskim żołnierzom (dlatego z czasem były zastępowane wozami kategorii MRAP), a zatem ci nie byli w stanie wykonywać postawionych zadań. Generalnie, islamscy partyzanci na Bliskim Wschodzie przysporzyli sporo kłopotu US Army. Byli groźni nie tylko w bezpośredniej walce z zasadzki z użyciem lekkiej broni przeciwpancernej, istotne było także masowe użycie przez nich min i improwizowanych urządzeń wybuchowych (IED).
W pierwszym odruchu Amerykanie położyli jeszcze większy niż wcześniej nacisk na współdziałanie między IBCT i SBCT a ABCT, tak by w razie potrzeby żołnierze lżejszych formacji otrzymać mogli wsparcie czołgów Abrams i bwp Bradley. Ponadto zwiększono znaczenie rozpoznania z powietrza, dzięki zwiększeniu skali użycia bezzałogowców i upowszechnieniu dostępności zdjęć satelitarnych. Równolegle weryfikowano początkowe założenia dla przyszłej „modułowej brygady”, jaka miała stać się podstawą struktury US Army po zrealizowaniu programu FCS. Ostatecznie FCS zamknięto w 2009 r., zaś w zamian wybrano modernizację już posiadanego sprzętu, głównie w kierunku wzrostu odporności (patrz m.in. WiT 5/2016). Równocześnie rozpoczęto przygotowywanie planów dotyczących wymiany pokoleniowej uzbrojenia US Army w bardziej odległym terminie. Następcą HMMWV będzie JLTV (Joint Light Tactical Vehicle), czyli Oshkosh L-ATV, którego wesprze lżejszy, ale mobilniejszy GMV (Ground Mobility Vehicle). Uzupełnieniem tych ostatnich miałby być rozpoznawczy LRV (Light Reconeissance Vehicle). GMV i LRV mają zostać wprowadzone do użycia w tzw. średniej perspektywie czasowej, a więc w latach 2022–2031. W tym samym czasie ma być wprowadzony pojazd na poły rewolucyjny, na poły stanowiący powrót do dawnych idei – Mobile Protected Firepower (MPF, w wolnym tłumaczeniu Opancerzony Pojazd Wsparcia Ogniowego), lekki czołg dla wojsk aeromobilnych.