Przygotowania lotnictwa sowieckiego do wojny chemicznej 1925-1941 r. Samolot myśliwski ŁaGG-3 z dwoma lotniczymi przyrządami wylewczymi WAP-6M.
W październiku 1915 r. powstała pierwsza partia rosyjskich bomb chemicznych wypełnionych chlorem, spośród których +450 sztuk trafiło na front, jednak nie doszło do ich bojowego zastosowania. Nowa broń, okazała się nadzwyczaj niebezpieczna w przechowywaniu, transporcie oraz użytkowaniu. Na dodatek, próby poligonowe przeprowadzone na zwierzętach, wykazały bardzo niską skuteczność pierwszych rosyjskich bomb chemicznych. Dlatego w maju 1916 r. zdecydowano o przerwaniu ich produkcji.
Podczas wojny domowej Armia Czerwona stosowała broń chemiczną w ograniczonym zakresie, głównie w czasie tłumienia powstania chłopskiego w okolicach Tambowa. Artyleria ostrzeliwała pociskami z fosgenem zbuntowane wsie, ale działające tam sowieckie lotnictwo używało tylko konwencjonalnych bomb. Najprawdopodobniej, bomby chemiczne, pozostałe z carskich czasów, nie wytrzymały długiego przechowywania. Zestawienie na dzień 1 stycznia 1923 r., nie wykazuje ani jednej sztuki takiej broni w wyposażeniu Armii Czerwonej.
W 1921 r., zgodnie z postanowieniem X Zjazdu RKP(b), przystąpiono do realizacji dziesięcioletniego planu modernizacji lotnictwa, którego częścią, było opracowanie nowych typów uzbrojenia, w tym chemicznego. Po trzech latach, wprowadzono do produkcji seryjnej bomby chemiczne ACh-8 (Awiacionnaja Chimiczieskaja), konstrukcji A. A. Dzierzkowicza, o masie 8 kg. W 1926 r., w stadium projektowania było jeszcze kilka typów bomb chemicznych i odłamkowo-chemicznych o masie od 8 do 32 kg. Większość z nich, została wyprodukowana w znacznej ilości. W tym czasie uważano, że większe wagomiary takich bomb nie są efektywne, ponieważ wytwarzają obłok gazowy wyższy, niż kawalerzysta na koniu a co za tym idzie, zmniejsza się pole rażenia środka trującego zawartego w bombie. W 1928 r., kilkaset bomb chemicznych dostarczono do Azji Średniej, jednak nie wiadomo, czy użyto ich do walki z Basmaczami. Pod koniec lat dwudziestych i na początku trzydziestych, żadna armia na świecie nie wyobrażała sobie prowadzenia wojny bez użycia broni chemicznej a i w ofensywnych planach Armii Czerwonej, odgrywała ona niebagatelną rolę.
Bomba, to urządzenie jednorazowego użytku, nie powinno więc dziwić, że coraz więcej uwagi zaczęto poświęcać lotniczym przyrządom wylewczym WAP (Wyliwnoj Awiacionnyj Pribor), urządzeniom, które można było tankować i używać wielokrotnie i które, szybko stały się podstawowym środkiem przenoszenia bojowych środków trujących w lotnictwie sowieckim. Były to zbiorniki zmocowane w komorach bombowych, lub na zewnątrz samolotu, które napełniano roztworem trucizny i rozpylano go w czasie lotu. Warto wspomnieć, że w tym czasie, w Armii Czerwonej stosowano 25% roztwór iperytu lub luizytu (nie chroniła przed nim sama maska przeciwgazowa, bo porażał również przez skórę). Wkrótce do tego arsenału doszedł jeszcze fosgen.
Po włączeniu WAP (za pomocą elektrycznego lub mechanicznego wyrzutnika bombowego), otwierały się zawory wylotowe, oraz zawór we wlewie (ten ostatni, w wyniku naporu strumienia powietrza na będący w locie samolot, zapewniał uzyskanie ciśnienia wewnątrz WAP, potrzebnego do szybkiego wypchnięcia cieczy ze zbiornika). Roztwór, dzięki odpowiednim dyszom, był rozpylany do kropel o pożądanej wielkości i powoli osiadał na powierzchni ziemi. Samolot porażał środkami trującymi pas terenu, którego szerokość zależała od wysokości lotu, a długość od zapasu roztworu w lotniczych przyrządach wylewczych.
