Skyranger Boxer to ciekawe wykorzystanie modulowosci transportera Boxer.
Trudno jednoznacznie wskazać przyczynę takiej tendencji, ale najprawdopodobniej jest to zamierzona polityka wystawiennicza wielu producentów. W jej ramach sprzęt przeciwlotniczy – zwłaszcza stacje radiolokacyjne i systemy rakietowe – będą wystawiane na salonach lotniczych, jak Le Bourget, Farnborough czy ILA, jest tak dlatego, ponieważ zadania OPL w większości państw zachodnich spoczywają wyłącznie na barkach sił powietrznych (oczywiście z wyjątkami, jak US Army czy Esercito Italiano), a jeśli już takowy komponent mają siły lądowe, to ogranicza się on do bardzo krótkiego zasięgu lub tzw. zadań C-RAM/-UAS, czyli obrony przed pociskami artyleryjskimi i mini-/mikro-BSP.
I tak próżno było szukać na Eurosatory innych stacji radiolokacyjnych jak niemal tylko przenośne, co dotyczyło nawet Thalesa. Gdyby nie MBDA zabrakłoby także wyrzutni przeciwlotniczych pocisków rakietowych krótkiego i średniego zasięgu.
Na Eurosatory ofensywę marketingową swoich systemów OPL najaktywniej prowadziły spółki izraelskie i Lockheed Martin. W obu przypadkach informując o swoich najnowszych osiągnięciach i opracowaniach. Zacznijmy od Izraelczyków.
Spółka Israel Aerospace Industries (IAI) promowała najnowszą wersję swojego rakietowego systemu przeciwlotniczego, oznaczonego Barak MX i określonego mianem modułowego. Można powiedzieć, że Barak MX jest logiczną konsekwencją rozwoju najnowszej generacji pocisków Barak i kompatybilnych z nimi systemów, jak stanowiska dowodzenia czy stacje radiolokacyjne IAI/Elta.
Koncepcja Baraka MX zakłada wykorzystanie trzech dostępnych wersji pocisków Barak (tak z wyrzutniami lądowymi, jak i okrętowymi) w systemie o otwartej architekturze, którego oprogramowanie sterujące (know-how IAI) umożliwia dowolną konfigurację systemu według wymagań klienta. W optymalnej specyfikacji Barak MX umożliwia zwalczanie: samolotów, śmigłowców, BSP, pocisków manewrujących, precyzyjnego uzbrojenia lotniczego, artyleryjskich pocisków rakietowych czy taktycznych na wysokości poniżej 40 km. Barak MX może jednocześnie wykorzystywać trzy pociski serii Barak: Barak MRAD, Barak LRAD i Barak ER. Barak MRAD (Medium Range Air Defence) ma zasięg 35 km i jednostopniowy, jednozakresowy silnik rakietowy jako napęd. Barak LRAD (Long Range AD) ma zasięg 70 km i jednostopniowy napęd w postaci dwuzakresowego silnika rakietowego. Natomiast najnowszy Barak ER (Extended Range
– wydłużonego zasięgu) ma mieć zasięg 150 km, który jest możliwy dzięki zastosowaniu dodatkowego pierwszego stopnia startowego (przyspieszacza rakietowego na paliwo stałe). Drugi stopień ma dwuzakresowy silnik na paliwo stałe, poza tym wprowadzono nowe algorytmy sterujące i tryby przechwycenia sprzyjające wydłużeniu zasięgu. Poligonowe testy Baraka ER mają zakończyć się do końca roku, a w kolejnym nowy pocisk ma być gotowy do produkcji. Nowe pociski różnią się od pocisków serii Barak 8. Mają zupełnie inną konfigurację – ich kadłub zaopatrzono w środkowej części w cztery długie, wąskie trapezowe powierzchnie nośne. W części ogonowej są cztery trapezowe powierzchnie sterujące. Zapewne nowe Baraki mają też układ wektorowania ciągu, jak Barak 8. Barak MRAD i LRAD mają identyczny kadłub. Natomiast Barak ER ma mieć jeszcze dodatkowy stopień startowy.
Dotąd IAI przeprowadziło 22 testowe odpalenia nowej serii pocisków Barak (zapewne wliczając w to już poligonowe strzelania odbiorców systemu – na pewno pociski Barak MRAD lub LRAD kupił Azerbejdżan), we wszystkich tych próbach, dzięki swojemu układowi naprowadzania pociski miały uzyskiwać bezpośrednie trafienia celów (ang. hit-to-kill).
Wszystkie trzy wersje Baraków mają ten sam aktywny radiolokacyjny układ naprowadzania na cel w końcowej fazie lotu. Wcześniej dane o celu są przekazywane kodowanym łączem radiowym, a pocisk zmierza do celu z wykorzystaniem układu nawigacji inercjalnej. Wszystkie wersje Baraków są odpalane z hermetycznych pojemników transportowo-startowych. Wyrzutnie pionowego startu (np. na podwoziach terenowych samochodów ciężarowych, z możliwością samodzielnego rozstawienia samopoziomujących się wyrzutni w terenie) są uniwersalnej konstrukcji, czyli można na nich założyć pojemniki z dowolną wersją Baraków (np. ośmioma Barakami ER). System uzupełniają środki wykrywania i system dowodzenia. Ten drugi (konsole operatorskie, komputery, serwery itd.) może być umieszczony w budynku (wariant stacjonarny do obrony obiektowej), albo dla większej mobilności w kontenerach (te mogą być na ciągnionych przyczepach lub osadzone na samobieżnych nośnikach). Istnieje też wariant okrętowy. Wszystko zależy od potrzeb zamawiającego. Środki wykrywania mogą być różne. Najprostszym rozwiązaniem są stacje radiolokacyjne oferowane przez Eltę, czyli oddział IAI, jak ELM-2084 MMR. Jednak IAI deklaruje, że dzięki otwartej architekturze Barak MX może być zintegrowany z dowolnymi cyfrowymi środkami wykrywania, jakimi klient już dysponuje lub będzie w przyszłości. I ta właśnie „modułowość” stanowi o największej sile Baraka MX. Przedstawiciele IAI mówili wprost, że nie liczą iż Barak MX będzie zamawiany wyłącznie z ich radarami, ale integracja systemu ze stacjami innych producentów nie będzie problemem. Barak MX (jego system dowodzenia) umożliwia tworzenie ad hoc rozproszonej architektury systemu, bez konieczności stosowania sztywnej struktury bateryjnej. W ramach jednego systemu dowodzenia mogą ze sobą współdziałać okrętowe i lądowe Baraki MX, wliczając w to zintegrowany system sytuacji powietrznej i zintegrowany system dowodzenia (wspomagania dowodzenia, zautomatyzowanego wypracowywania decyzji, zarządzania wszystkimi składnikami OPL – miejsce centralnego stanowiska dowodzenia może być dowolnie wybrane – okrętowe lub lądowe). Oczywiście Barak MX może współdziałać z pociskami serii Barak 8.
Takie możliwości kontrastują z wysiłkami Northrop Grummana, który od 2010 r. próbuje zintegrować dwa znane od dekad radiolokatory i jedną wyrzutnię w jeden system. Polska będzie w tym, dzięki decyzji Ministerstwa Obrony Narodowej, uczestniczyć finansowo, ale nie technicznie. A osiągnięty (oby) kiedyś rezultat nie będzie wyróżniał się niczym (zwłaszcza in plus) na tle rynkowej konkurencji. Notabene Northrop Grumman był na Eurosatory niejako per procura, dając swój szyld stoisku Orbital ATK, na którym dominowały znane armaty napędowe tej spółki.
