Kujbyszew na paradzie w Sewastopolu w 1954 r. Krążowniki projektu 68K miały elegancką, „włoską” sylwetkę. Fot. zbiory S. Bałakina via Autor
W sensie architektury okręty proj. 68 – choć mające w pełni sowieckie pochodzenie – zachowały „włoskie korzenie”: pokład dziobowy ciągnący się na ponad 40% długości kadłuba, trójkondygnacyjną wieżową nadbudówkę dziobową (o konstrukcji zapożyczonej z krążowników proj. 26bis) ze stanowiskiem kierowania ogniem na szczycie, dwa pionowe kominy z kołpakami, 4 wieże artylerii głównej ustawione parami na dziobie i rufie (górne w superpozycji), maszt rufowy oraz nadbudówkę rufową z drugim stanowiskiem kierowania ogniem. Masztu dziobowego jako takiego nie było – zastąpiła go wieżowa nadbudówka opancerzona.
Okręt miał dwa pokłady ciągłe i dwa częściowe (platformowe), biegnące w rejonach dziobu i rufy oraz w przedziałach burtowych. Dno podwójne znajdowało się na całej długości cytadeli pancernej (133 m). Kadłub podzielono 18 głównymi grodziami poprzecznymi na 19 przedziałów wodoszczelnych. Były też 2 grodzie wzdłużne, stanowiące kontynuacje wzdłużników i sięgające pokładu dolnego. W częściach dziobowej i rufowej układ wiązań był poprzeczny, a w środkowej – mieszany.
W trakcie budowy stosowano technologię nitowania (mocnice burtowe, poszycie dna podwójnego i pokładów w obrębie cytadeli), zaś resztę konstrukcji kadłuba spawano.
Główny pas pancerny grubości 100 mm (20 mm w zakończeniach) i wysokości 3300 mm rozpościerał się między wręgami 38 a 213. Składał się z płyt jednorodnego pancerza okrętowego i zakrywał burty od pokładu dolnego w górę, przy czym sięgał 1300 mm pod konstrukcyjną linię wodną (KLW). Płyty pasa głównego, a także zamykających cytadelę pancernych grodzi poprzecznych (dziobowej grubości 120 mm i rufowej – 100 mm) połączono ze sobą nitami wykonanymi ze stali niklowej wysokiej wytrzymałości. Grubość opancerzenia pokładu wynosiła 50, a wieży dowodzenia – 150 mm. Według obliczeń pancerz miał zabezpieczyć witalne strefy okrętów i wytrzymać uderzenia. pocisków artyleryjskich ppanc. kal. 152 mm wystrzelonych z odległości od 67 do 120 kabli oraz 203 mm z dystansu 114-130 kabli.
Zespół napędowy, dwuwałowy, turboparowy miał łączną moc 126 500 KM. Tworzyły go 2 zespoły turbin parowych TW-7 z przekładniami redukcyjnymi i 6 głównych wodnorurkowych kotłów parowych KW-68 o podwyższonych osiągach. Pędnikami były 2 śruby trójskrzydłowe o stałym kącie skoku. Szacowana prędkość maksymalna wynosiła 34,5 w. Pełny zapas paliwa (mazutu, ciężkiego oleju opałowego) to 2236 t.
W skład uzbrojenia krążowników proj. 68 miały wchodzić:
Trójlufowa wieża MK-5 była półautomatyczna i odpowiadała ówczesnym wymaganiom stawianym podobnym konstrukcjom. Umożliwiała rażenie celów powierzchniowych 55-kilogramowymi pociskami na dystansie do 170 kabli. Szybkostrzelność wynosiła do 7,5 wystrz./min. na lufę, czyli 22 na wieżę lub 88 na salwę burtową. W odróżnieniu od wież MK-3-180 krążowników proj. 26/26bis, armaty B-38 w wieżach MK-5 miały możliwość naprowadzania indywidualnego w pionie, co zwiększało żywotność w walce. Projekt techniczny wieży MK-5 opracowało biuro konstrukcyjne Leningradzkiego Zakładu Metalowego im. I. W. Stalina (gł. konstruktor A. A. Florienski) w latach 1937-1938.
Kierowanie ogniem artylerii głównej rozdzielono na 2 niezależne systemy PUS Mołnija-A (oznaczenie pierwotne Motiw-G) z 2 stanowiskami kierowania ogniem KDP2-8-III (B-41-3) z dwoma 8-metrowymi dalmierzami stereoskopowymi każde. Systemy opracowało biuro leningradzkich zakładów „Elektropribor” (gł. konstruktor S. F. Farmakowski).
Wieże MK-5 wyposażono w 8-metrowe dalmierze DM-82 i automaty strzelania. Pociski i ładunki miotające w kartuszach azbestowych dostarczano z magazynów osobnymi podnośnikami.
