Col. David Schilling w swoim P-47D-25 (n/s 42-26641); jesien 1944 r.
Tymczasem w 56. FG coraz więcej pilotów osiągało koniec tury operacyjnej, która w tamtym czasie trwała 200 godzin lotów bojowych. Pułkownik Zemke, dowódca jednostki, wspominał:
Przez jakiś czas wydawało się, że zabraknie nam doświadczonych pilotów. Rozmawiałem o tym z Gabreskim. Gabby nadal miał kontakt z Polakami, z którymi latał w RAF. (…) Ci ludzie walczyli od czasu, gdy Niemcy najechali ich kraj. Po tym, jak wylatali bojowo wiele godzin i zebrali sporo zestrzeleń, RAF uznał, że potrzebują odpoczynku. Oni jednak uważali inaczej i zaoferowali swoje usługi nam. Będąc pod ich wrażeniem, szczególnie tykowatego z wyglądu, wygadanego Mike’a Gładycha, załatwiłem sprawę z Kepnerem [dowódcą VIII Fighter Command – przyp. aut.] i nie żałowałem tego. Z czasem wieści rozniosły się wśród innych odesłanych na odpoczynek Polaków i w końcu mieliśmy ich tylu, że wystarczyło na obsadzenie dwóch sekcji w dywizjonie Gabby’ego. To była zwariowana, gadatliwa ekipa, ale jedną rzecz mieli wspólną – zaciekłą nienawiść do wroga, który okupował ich ojczyznę. Wszyscy nosili mundury i stopnie RAF, który płacił im żołd1.
W tym czasie F/Lt (kpt.) Bolesław „Mike” Gładych miał w dorobku osiem zestrzeleń, zdobytych w latach 1941–1943 w dywizjonach 303. i 302. Okoliczności jego przejścia do USAAF wydają się nie do końca jasne. Według jednej z wersji wydarzeń jesienią 1943 r. Gładych omal nie zestrzelił samolotu, którym podróżował sam premier Winston Churchill, za co został odsunięty od lotów bojowych. W każdym razie kiedy do Northolt zawitał Lt.Col. Gabreski, szukając uzupełnień dla 56. FG, Gładych nie zastanawiał się długo i 2 lutego 1944 r. razem z W/Cdr (płk) Aleksandrem Gabszewiczem dołączyli (ten drugi na krótko) do dywizjonu Gabreskiego. W połowie marca stawił się F/Lt Tadeusz Andersz, a wkrótce potem F/Lt Zbigniew Janicki, F/Lt Witold Łanowski, S/Ldr (maj.) Kazimierz Rutkowski i S/Ldr Tadeusz Sawicz.
W dniach 20–25 lutego RAF i USAAF przeprowadziły serię nalotów na ośrodki przemysłu lotniczego w Rzeszy. Operacji nadano kryptonim „Argument”. 20 lutego 8. AF po raz pierwszy wysłała jednorazowo ponad tysiąc bombowców. Ich eskorta liczyła 94 Lightningi, 668 Thunderboltów i 73 Mustangi. Tego dnia 56. FG po raz pierwszy leciała wyposażona w podkadłubowe zbiorniki na 150 galonów (568 litrów) paliwa. Aby zwiększyć ich pojemność bez jednoczesnego zmniejszania prześwitu pod samolotem, nadano im charakterystyczny, owalny przekrój poprzeczny. Ten dodatkowy zapas pozwalał wydłużyć czas lotu o około kwadrans, co umożliwiało dotarcie na odległość 350 mil (około 564 km) od bazy jednostki w Halesworth – w rejon Hanoweru, Frankfurtu nad Menem czy nad przedmieścia Hamburga.
Zespół A ze składu 56. FG osłaniał wyprawę zmierzającą nad Lipsk, Bernburg i Oschersleben, dołączając do Latających Fortec nad zatoką Zuider Zee na wybrzeżu Holandii. Na północny wschód od Minden Lt.Col. Gabreski poprowadził swój dywizjon do ataku na grupę Bf 110. On, Lt. Robert Johnson i Lt. Donavon Smith zestrzelili po dwa, a Capt. James Carter jednego. Ponadto Capt. Robert Lamb zgłosił Ju 88. W tym czasie zespół B odprowadzał Liberatory lecące nad Halberstadt, Brunszwik i Gothę, dołączając do nich w rejonie jez. Dümmer (to charakterystyczne, rozległe jezioro na północny wschód od Osnabrück było częstym punktem zbornym dla niemieckich myśliwców). W rejonie jeziora Steinhuder Meer Capt. Leroy Schreiber zestrzelił trzy z pięciu Bf 109 atakujących od czoła bombowce. Nad lotniskiem w Wunstorf Lt. Stanley Morrill dopadł podchodzącego do lądowania Bf 110, a Lt. Fred Christensen Ju 88; następnie obaj wspólnymi siłami zestrzelili Do 217. W sumie pilotom 56. FG uznano 14 z 61 zestrzeleń zapisanych na konto jednostek eskorty.
Luftwaffe, najwyraźniej przytłoczona obecnością blisko 2000 amerykańskich samolotów w swojej przestrzeni powietrznej, nie ogarnęła sytuacji. Straty 8. AF – jak na skalę przedsięwzięcia – były umiarkowane: 21 bombowców i cztery myśliwce eskorty. Tymczasem Niemcy stracili aż 79 samolotów (oraz 51 lotników poległych lub zaginionych). W rozbitej przez dywizjon Gabreskiego III./ZG 26 ubyło dziesięć maszyn. Zestrzelone przez Capt. Schreibera Messerschmitty przypuszczalnie należały do II./JG 3, która spisała ze stanu cztery myśliwce, ale straty innych jednostek Bf 109 były jeszcze cięższe: w III./JG 3 i I./JG 302 po pięć, a w III./JG 54 i I./JG 300 po osiem.
21 lutego Amerykanie wrócili nad Rzeszę, zmuszając Luftwaffe do obrony własnych baz w Gütersloh, Lippstadt, Werl, Achmer, Hopsten, Rheine, Diepholz, Quackenbrück, Bramsche, Ahlhorn, Vörden, Münster-Handorf i Hespe. Straty 8. AF ponownie były, jak na zaangażowane środki, stosunkowo niewielkie – 20 samolotów, w tym 15 bombowców. Wyprawy strzegło 679 myśliwców eskorty, które zebrały 28 potwierdzonych zestrzeleń. Luftwaffe straciła 38samolotów – najwięcej III./JG 1 (sześć Bf 109), III./JG 54 (cztery Bf 109) i II./JG 1 (cztery Fw 190), a I./ZG 26 i I./ZG 76 po trzy Bf 110.
Bezkonkurencyjna 56. FG zdobyła 12 zwycięstw. Zespół A dołączył do bombowców na północ od Münster, gdzie Capt. John Vogt zestrzelił Bf 110. Pozostałe zwycięstwa wywalczył zespół B, który przejął eskortę nad Diepholz. F/Lt Gładych zestrzelił dwa Bf 109 (nad Zuider Zee), a Lt. Donald Funcheon, Lt. Charles Harrison, Lt. Joseph Egan, 2/Lt. Frank Klibbe, 2/Lt. Claude Mussey, 2/Lt. Roy Bluhm i F/O Evan McMinn po jednym. Pozostałe dwa zwycięstwa – po jednym Fw 190 – zdobyli Maj. Gerald Johnson i 2/Lt. Joe Icard.
Pełna wersja artykułu
