Do 17 MV1 wyposażony w silniki rzędowe Daimler-Benz DB 601 A-0 o mocy startowej 1100 KM.
Historia Do 17 związana jest z zakładami Dornier Werke GmbH, znajdującymi się w mieście Friedrichshafen nad Jeziorem Bodeńskim. Założycielem oraz właścicielem firmy był profesor Claudius Dornier, który urodził się 14 maja 1884 r. w Kempten (Allgäu). Po ukończeniu studiów pracował w firmie projektującej i budującej metalowe mosty i wiadukty, aby w 1910 r. trafić do ośrodka doświadczalnego budowy sterowców (Versuchsanstalt des Zeppelin-Luftschiffbaues), gdzie zajmował się badaniami statyki i aerodynamiki sterowców oraz konstrukcją śmigieł, pracował też nad przestawną halą dla sterowców. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej opracował projekt dużego sterowca o pojemności 80 000 m³, przeznaczonego do komunikacji transatlantyckiej pomiędzy Niemcami a Stanami Zjednoczonymi.
Po wybuchu wojny Dornier pracował nad stworzeniem dużej, wojskowej, wielosilnikowej łodzi latającej. W swoim projekcie jako podstawowe materiały konstrukcyjne zastosował stal oraz dural. Łódź latająca otrzymała oznaczenie Rs I, pierwszy prototyp ukończony został w październiku 1915 r., jednakże jeszcze przed oblotem zrezygnowano z dalszego rozwoju samolotu. Kolejne trzy projekty łodzi latających Dorniera – oznaczone Rs II, Rs III i Rs IV – doczekały się jednak realizacji i prób w locie. Zakłady Zeppelin Werke GmbH w Seemoos, którymi kierował Dornier, przeniesione zostały w 1916 r. do Lindau-Reutin. W 1918 r. powstał tam jednomiejscowy, całkowicie metalowy samolot myśliwski D I, który jednakże nie był produkowany seryjnie.
Po zakończeniu wojny Dornier zajął się konstruowaniem samolotów cywilnych. 31 lipca 1919 r. oblatana została łódź latająca dla sześciu pasażerów, oznaczona Gs I. Jednakże aliancka komisja kontroli zaliczyła nowy samolot do kategorii konstrukcji zabronionych ograniczeniami Traktatu Wersalskiego i nakazała zniszczyć prototyp. Ten sam los spotkał też dwa prototypy 9-miejscowej łodzi latającej Gs II. Niezrażony tym Dornier zaczął tworzyć konstrukcje, które nie naruszały ograniczeń. Łódź latająca Cs II Delphin, przeznaczona dla pięciu pasażerów, została oblatana 24 listopada 1920 r., jej lądowy odpowiednik C III Komet w 1921 r., a wkrótce dołączyła do nich też dwumiejscowa łódź latająca Libelle I. W 1922 r. zakłady Zeppelin Werke GmbH w Lindau-Reutin zmieniają nazwę na Dornier Metallbauten GmbH. Aby ominąć ograniczenia, Dornier zdecydował się utworzyć zagraniczne filie swojej firmy. Jako pierwsza powstała we Włoszech CMASA (Societa di Construzioni Meccaniche Aeronautiche Marina di Pisa. 6 listopada 1922 r. po raz pierwszy wzbił się w powietrze prototyp łodzi latającej Dornier Wal, która stała się pierwszą konstrukcją Dorniera znaną na całym świecie. Samolot ten budowano na licencji w Japonii, Holandii i Hiszpanii.
Obok filii we Włoszech Dornier otworzył zakłady w Hiszpanii, Szwajcarii i Japonii. Filia w Szwajcarii znajdowała się w Altenrhein po drugiej stronie Jeziora Bodeńskiego. Powstała tam największa łódź latająca – dwunastosilnikowy Dornier Do X. Następne konstrukcje Dorniera to dwusilnikowy bombowiec nocny Do N przeznaczony dla Japonii i produkowany w zakładach Kawasaki oraz czterosilnikowy bombowiec ciężki Do P. 17 października 1931 r. oblatany został prototyp trzysilnikowego bombowca Do Y. W 1931 r. Dornier rozpoczął prace nad dwusilnikowym bombowcem Do F. Pierwszy prototyp oblatano 7 maja 1932 r. w Altenrhein. Była to nowoczesna konstrukcja z metalowym, skorupowym kadłubem oraz skrzydłami zbudowanymi w oparciu o metalowe żebra i dźwigary pokryte częściowo blachą, a częściowo płótnem. Samolot napędzały dwa silniki Bristol Jupiter o mocy 600 KM każdy, budowane na licencji przez zakłady Siemens.
W ramach planu rozbudowy lotnictwa niemieckiego na lata 1932-1938 przewidziano podjęcie produkcji seryjnej samolotu Do F, który otrzymał oznaczenie Do 11. Produkcja Do 11 oraz łodzi latającej Militär-Wal 33 dla lotnictwa niemieckiego rozpoczęła się w 1933 r. w zakładach Dornier-Werke GmbH. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w styczniu 1933 r. rozpoczął się szybki rozwój niemieckiego lotnictwa wojskowego. Utworzone 5 maja 1933 r. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium, RLM) opracowało plany rozwoju lotnictwa wojskowego, które m.in. zakładały wyprodukowanie do końca 1935 r. 400 bombowców.
Wstępne założenia opisujące warunki techniczne dla szybkiego samolotu bombowo-niszczycielskiego (Kampfzerstörer) opublikowane zostały w lipcu 1932 r. przez wydział prób uzbrojenia (Waffenprüfwesen) przy biurze uzbrojenia wojskowego (Heereswaffenamt) Ministerstwa Obrony Rzeszy (Reichswehrministerium), którego kierownikiem był Obstlt. Wilhelm Wimmer. Ponieważ Niemcy musiały w tym czasie przestrzegać ograniczeń Traktatu Wersalskiego, szef Heereswaffenamt – Gen.Lt. von Vollard-Bockelburg – ukrył prawdziwe przeznaczenie samolotu, przesyłając do firm lotniczych warunki techniczne z nagłówkiem „szybki samolot komunikacyjny dla DLH” (Schnellverkehrsflugzeug für die DLH). Warunki techniczne szczegółowo określały wojskowe przeznaczenie samolotu, jednocześnie informując, że należy wziąć pod uwagę możliwość cywilnego zastosowania maszyny – jednakże pod warunkiem, że w każdej chwili oraz niewielkim nakładem czasu i środków płatowiec mógłby zostać przebudowany na wariant wojskowy.
