Zaloguj

Broń sowieckiej piechoty do 1941 r. cz.2

Obsluga przeciwlotniczego karabinu maszynowego DSzK kalibru 12,7 mm przygotowuje sie do odparcia nalotu.

Obsluga przeciwlotniczego karabinu maszynowego DSzK kalibru 12,7 mm przygotowuje sie do odparcia nalotu.

Przez całe lata trzydzieste ubiegłego wieku trwała epopeja ze stworzeniem karabinu automatycznego, któremu w systemie uzbrojenia RKKA przydawano bardzo duże znaczenie. Zgodnie z otrzymanymi wskazówkami sowieccy konstruktorzy odeszli od opracowania karabinów z ruchomą lufą i zajęli się wyłącznie systemami z odprowadzeniem gazów prochowych.

Karabiny samopowtarzalne

W 1931 r. prowadzone były konkursowe próby karabinu samopowtarzalnego Diegtiariewa wz. 1930, nowego karabinu samopowtarzalnego Tokariewa, w którym zamykanie lufy odbywało się za pomocą obrotu zamka z dwoma ryglami zamkowymi, z magazynkiem na 10 nabojów i karabinu automatycznego z zamkiem klinowym i magazynkiem na 15 nabojów, przedstawionego przez kierownika montażowni zakładu w Kowrowie Siergieja Simonowa. Próby, przy których był obecny szef uzbrojenia RKKA i zastępca ludowego komisarza obrony ds. armii i floty – Michaił Tuchaczewski, dotyczyły żywotności oraz niezawodności i należało w ich trakcie oddać nie mniej niż 10 tys. strzałów. Karabin Simonowa wytrzymał 10 340 strzałów, Diegtiariewa – 8000, Tokariewa – poniżej 5000. Karabin automatyczny Simonowa był rekomendowany do produkcji i do przyjęcia na uzbrojenie po dodatkowych próbach poligonowych. Próby w 1932 r. ponownie potwierdziły zalety AWS-31. Konstruktorowi polecono przyspieszyć opracowanie procesu technologicznego, żeby już w pierwszym kwartale 1934 r. można było uruchomić produkcję karabinów w fabryce broni w Iżewsku. W tym samym, 1932 r. podjęto decyzję o rezygnacji z wykonania doświadczalnej partii karabinów Diegtiariewa wz. 1930.
W 1933 r. w fabryce w Iżewsku utworzono biuro nowych konstrukcji dla opracowania i modernizacji wzorów uzbrojenia; do zorganizowania produkcji seryjnej został wyznaczony przez głównego konstruktora sam Simonow. Jednak proces rozciągnął się na kilka lat. 22 marca 1934 r. Rada Pracy i Obrony ZSRS postanowiła zobowiązać Ludowy Komisariat Przemysłu Ciężkiego do rozwinięcia w fabryce w Iżewsku w 1935 r. produkcji 150 tys. karabinów automatycznych. W 1934 r. fabryka wykonała 106 karabinów, nie przyjętych jednak na uzbrojenie, a w 1935 r. – 286. Przez cały ten czas Simonow stale wnosił w swoją konstrukcję zmiany, starając się uprościć mechanizmy karabinu, ułatwić jego wykonanie i obniżyć cenę: w szczególności karabin otrzymał nową pokrywę komory zamkowej i hamulec wylotowy, pochłaniający część energii odrzutu i stabilizujący położenie broni przy strzelaniu. W miejsce składanego bagnetu kłującego przyjęto mocowany bagnet-nóż, który mógł być wykorzystany w położeniu odchylonym w charakterze oparcia przy automatycznym strzelaniu.
Tymczasem do wyścigu znowu włączył się Tokariew. W 1933 r. konstruktor zasadniczo przerobił swój układ: wprowadził zamek ryglowany przez przekoszenie w płaszczyźnie pionowej, przewód gazowy z otworem bocznym rozmieścił nad lufą (we wcześniejszym wzorze komora gazowa znajdowała się pod lufą), zamienił celownik ramkowy na krzywiznowy, powiększył pojemność magazynka do 15 nabojów i uczynił go odejmowanym. Na tej bazie Tokariew w 1934 r. stworzył automatyczny karabinek, który z powodzeniem wytrzymał próby poligonowe – po czym konstruktorowi wydano zamówienie na opracowanie samopowtarzalnego karabinu w takim samym układzie z długością lufy 630 mm. Wreszcie, w rezultacie szeregu prób przeprowadzonych w latach 1935-36, na uzbrojenie pod oznaczeniem AWS-36 został przyjęty automatyczny karabin Simonowa. System uzbrojenia RKKA przewidywał powszechne wyposażenie w karabin automatyczny aktywnych jednostek wojsk zmotoryzowanych i zmechanizowanych oraz oddziałów desantowych.
Zamykanie kanału lufy, jak już wspomniano, realizowane było klinem przesuwającym się w pionowych wpustach komory zamkowej. Mechanizm uderzeniowo-spustowy dopuszczał prowadzenie ognia zarówno pojedynczego, jak i ciągłego. Zasilanie odbywało się z odejmowanego pudełkowego magazynka na 15 nabojów z szachowym ułożeniem nabojów; załadowanie magazynka było możliwe bez jego odłączenia, tak jak w automatach Fiodorowa. Celownik krzywiznowy umożliwiał prowadzenie ognia na odległość do 1500 m. Bojowa szybkostrzelność seriami to 40 strz./min. Długość karabinu bez bagnetu wynosiła 1260 mm, długość lufy – 615 mm. Z bagnetem i pustym magazynkiem karabin ważył 4,5 kg. Razem z wariantem standardowym w niewielkich ilościach wytwarzano także modyfikację AWS-36 dla strzelców wyborowych, wyposażoną w celownik optyczny PE. Po przyjęciu na uzbrojenie wielkość produkcji karabinów Simonowa znacznie wzrosła, ale mimo wszystko była o rząd wielkości mniejsza niż postanowiła „partia”: w 1937 r. wyniosła 10 280 szt. 26 lutego 1938 r. dyrektor fabryki w Iżewsku Abram Bychowski meldował, że automatyczny karabin systemu Siemionowa został przez zakład opanowany i jest wytwarzany w masowej skali produkcją potokową.

Przemysł zbrojeniowy

 ZOBACZ WSZYSTKIE

WOJSKA LĄDOWE

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Wozy bojowe
Artyleria lądowa
Radiolokacja
Dowodzenie i łączność

Siły Powietrzne

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Samoloty i śmigłowce
Uzbrojenie lotnicze
Bezzałogowce
Kosmos

MARYNARKA WOJENNA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Okręty współczesne
Okręty historyczne
Statki i żaglowce
Starcia morskie

HISTORIA I POLITYKA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Historia uzbrojenia
Wojny i konflikty
Współczesne pole walki
Bezpieczeństwo
bookusercrosslistfunnelsort-amount-asc